Waar we vroeger maar gewoon de krantenrubrieken of straataffiches moesten afwachten als we wilden weten of er nieuwe platen, televisieprogramma’s, boeken of films aankwamen, hebben we het nu een stuk gemakkelijker: bijna dagelijks stroomt het internet wel over van de trailers, previews, aankondigingen en interviews. Voorpret is bijna net zo belangrijk geworden als kennis, want voorpret is uitstekende promo… en dat is ook niemand kwalijk te nemen, want als je houdt van de populaire- en entertainmentcultuur, kan nieuws over je favoriete serie oprecht iets zijn wat het leven leuker maakt. Maar met een spectrum aan brede interesses is het bijna onmogelijk om bij te houden wat de moeite van ter harte nemen waard is, zeker omdat er ook nog zoiets bestaat als tijdloze tussendoortjes en omdat sommige nieuwtjes wellicht niet altijd meer nieuwswaarde, maar nog wel interessewaarde hebben. En daar komt The SC Report om de hoek kijken: een rubriek speciaal voor het nieuws dat momenteel hot topic is – of tijdloos interessant blijkt.
Aftellen: Taylor Swift brengt nieuwe versie ‘Fearless’ op 9 april uit
Toen Taylor Swift op haar vijftiende een platencontract tekende als één van de eerste artiesten van Big Machine Records, stond ze aan het begin van haar carrière. Ze was een tiener toen ze in zee besloot te gaan met BMR’s CEO Scott Borchetta, was voor een groot deel verantwoordelijk voor het succes van het label en lange tijd stond ze achter het verhaal dat de twee een hechte band hadden en dat hij een mentor voor haar was toen ze haar eerste wankele stappen zette in de muziekindustrie. De schok was voor veel fans dan ook behoorlijk groot toen ze in 2018 bekend maakte haar contract bij BMR niet te verlengen en in plaats daarvan over te stappen naar Republic Records, een label dat onderdeel uitmaakt van Universal Music – een van de grotere spelers waar bijvoorbeeld ook Ariana Grande en Nicki Minaj getekend staan. In de aankondiging stond dat in haar nieuwe contract was opgenomen dat ze volledig eigenaarschap kreeg over de mastertapes van de muziek die ze bij Universal zou maken en dat ze dus nooit toestemming zou hoeven vragen of verantwoording zou hoeven afleggen voor de keuzes die ze maakt wat betreft tracklists, productie, samenwerkingen, videoclips, optredens, soundtracks eenzovoorts.
We wisten het toen nog niet, maar deze mogelijkheid was ontzettend belangrijk voor haar. In 2019, midden in de verschijningsperiode van Lover, haar eerste album bij Republic, liet ze weten dat precies die mastertapes deel uitmaakten van de reden dat ze Big Machine besloot te verruilen voor Republic. In haar contract was destijds in 2005 opgenomen dat de mastertapes aan de platenmaatschappij zouden toebehoren, en daar heeft ze toen mee ingestemd – en neem het een jonge, onwetende, beïnvloedbare artiest eens kwalijk – niet wetende dat het haar in de jaren die volgden onmogelijk zou worden gemaakt om de mastertapes terug te kopen. Met een kapitaal van zo’n vierhonderd miljoen heeft ze jarenlang proberen te onderhandelen en pleiten om haar masters terug te krijgen, maar zonder succes: de enige manier waarop dat zou kunnen, was met een wurgcontract waarmee ze één nieuw album zou inruilen voor één mastertape – en dat zou de rest van haar carrière duren, want ook de masters van haar nieuwe platen zou ze pas terugkrijgen met, juist, meer nieuw werk. En in 2019 barstte de bom uiteindelijk: Borchetta verkocht Taylors masters zonder haar instemming of zelfs maar haar medeweten aan mediamagnaat Scooter Braun, die eerder al samen met zijn cliënten Kanye West en Justin Bieber verantwoordelijk was voor spot en pesterijen aan Taylors adres. En Braun verkocht de tapes zonder blikken of blozen weer door, voor zo’n 300 miljoen.
Deze masters zijn altijd van groot belang geweest voor Taylor, die zich sinds dit desastreuze debacle hard heeft gemaakt voor het recht van artiesten om de autonomie over hun eigen werk te behouden. Wie haar discografie een beetje kent, weet dat ze geen enkel nummer heeft dat ze niet zelf heeft geschreven: haar derde album Speak Now schreef ze zelfs volledig zelf, zonder de hulp van andere tekstschrijvers. Haar songwriting is haar kracht, voor een heel groot deel ook omdat ze over haar eigen leven, haar eigen gevoelens en gedachten schrijft: het zijn haar verhalen, die juist daardoor een universeel herkenbare beladenheid bevatten. Het is volgens haar – en vele andere artiesten met haar – niet meer dan logisch dat artiesten zelf degenen zijn die bepalen welke nummers ze aan welke soundtracks geven, welke nummers ze ten gehore brengen tijdens optredens die ook gefilmd worden, welke nummers wel en niet op een album komen… want ook dat laatste hoort bij het eigenaarschap dat Taylor zo belangrijk vindt. Door de jaren heen heeft ze namelijk al vaker laten doorschemeren dat Big Machine veel vetorechten had en dat ze vaak diep door het stof moest om te kunnen maken wat ze wilde maken: zo moest ze de originele titel van Speak Now veranderen, werd haar gesmeekt om haar overgang van country naar pop met 1989 niet door te zetten en werd haar geleerd de cyclus van album-tour-album-tour trouw te volgen, zich vooral niet te veel met politiek te bemoeien en haar brave meisjes-imago vooral zo goed mogelijk te beschermen.
Maar sinds haar verhuizing naar Republic is Taylor klaar met die keurslijven en met het knokken: haar nieuwe platenmaatschappij geeft haar met elke LP weer volledige controle. Zo werd er geen kik gegeven toen ze folklore en evermore zo kort na elkaar wilde uitbrengen, terwijl ze zich had voorbereid op woordenwisselingen en offensieven. Nee, Republic laat haar doen wat ze wil, inclusief haar eigen videoclips regisseren en vloeken als een ketter in haar teksten – neem bijvoorbeeld het weinig aan de verbeelding overlatende Gasoline van HAIM waarop ze te horen is. Bij Republic lijkt Taylor een onbevangen en onbekommerde artistieke en creatieve authenticiteit en vrijheid te hebben gevonden waar ze zich enorm bij op haar gemak voelt – en dat loont, want ze heeft nog nooit zoveel records gebroken als nu en heeft net een Grammy voor Album of the Year in de wacht gesleept – de eerste AotY van Republic, zelfs. En het mooiste bewijs van het feit dat Taylor zich nu volledig op haar gemak voelt bij haar nieuwe label, is dat ze bij zowel Lover als folklore en evermore niet de behoefte heeft gevoeld om haar naam op de album art te zetten. Ze hoeft niets meer te bewijzen, hoeft zichzelf niet meer vast te nagelen. Alles is van haar.
Nou ja, bijna alles – haar eerste zes albums nog niet. En dat is vreselijk schrijnend, want dat zijn de verhalen over hoe ze opgroeide, de liefde ontdekte, het leven verkende, groeide en volwassen werd en uit keurslijven losbrak om zichzelf te vinden. Het is goed voor te stellen dat ze met heel haar hart en ziel heeft gevochten om daar de masters van terug te krijgen, maar toen dat een verloren zaak bleek, wendde ze zich tot plan B: haar oude albums opnieuw opnemen. Ideaal is het niet, want nieuwe opnames zullen nooit de magie helemaal kunnen vangen van wie ze toen was en waar ze toen stond, maar Taylor is één van de artiesten die zich al meermaals ongelooflijk veerkrachtig heeft getoond: ze heeft zichzelf vanaf haar vierde plaat RED constant opnieuw uitgevonden, deels omdat ze relevant wilde blijven voor fans en de muziekindustrie, maar deels ook omdat ze wilde blijven groeien en nieuwe dingen wilde blijven ontdekken. En dus doet ze dat nu ook weer: ze vindt zichzelf opnieuw uit door opnieuw te beginnen en als de Taylor die ze nu is, terug te gaan naar de Taylor die ze ooit was. Te beginnen met Fearless.
Fearless verscheen in 2008 als Taylors tweede album. Ze produceerde het samen met Nathan Chapman, die vanaf haar debuut tot en met 1989 als producer betrokken is geweest bij haar discografie. Het album was een megasucces, stond elf weken op één in de Billboard Album Hot 200 en verkocht wereldwijd meer dan twaalf miljoen exemplaren. Het leverde haar als jongste artiest ooit een Grammy voor Album of the Year op, een record dat op haar naam bleef staan tot Billie Eilish het stokje vorig jaar mocht overnemen. Na het succes van debuutsingles Tim McGraw en Our Song bezorgden nummers als You Belong With Me, Fifteen en niet te vergeten Love Story haar de echte tijdloze hits die nu nog steeds op bijna elke setlist prijken. Het album kreeg de titel Fearless als ode aan leven en liefhebben ondanks je angsten, want ”no matter what love throws at you, you have to believe in it. You have to believe in love stories and prince charmings and happily ever after. That’s why I write these songs. Because I think love is fearless.
Taylors besluit om dit album als eerste opnieuw uit te brengen, lijkt misschien wat raar – je zou zeggen dat ze de chronologische volgorde zou aanhouden. Toch is het logisch: dit was het echte begin van haar carrière, haar doorbraak bij het grote publiek, de critici en de industrie. Dit was het album waarmee ze America’s sweetheart werd en het album waardoor Big Machine binnenliep – dus wat wraak betreft is het een goeie steek naar hen toe om haar eerste succesalbum als eerste bij hen weg te kapen. Daarnaast is het contrast tussen de volwassen Taylor en de Fearless-Taylor op een bijzondere manier heel groot: zoals ze zelf zegt in het voorwoord was Fearless ”an album of magic and curiosity, the bliss and devastation of youth. it was the diary of the adventures and explorations of a teenage girl who was learning tiny lessons with every new crack in the facade of the fairytale ending she’d been shown in the movies.” Dit was het punt in haar leven waarop alles voor haar begon, het leren, het groeien, het ontdekken en verkennen en het veranderen – van geloven in sprookjes tot geloven in levenslessen.
En één van die levenslessen voert ook weer terug op deze ‘re-recordings:’ deze nieuwe plaat heet Fearless (Taylor’s Version) en bevat 26 nummers – alle dertien tracks van de standaardeditie, plus de zes bonusnummers van de Platinum Edition, plus soundtracknummer Today Was A Fairytale… en dan zijn er nóg eens 6 songs from the Vault. In het voorwoord legt Taylor uit dat een van haar redenen voor het opnieuw opnemen van haar werk is dat creatief eigenaarschap voor haar ook te maken heeft met het feit dat alleen de artiest zelf het werk écht kent en echt een diep, volledig bewustzijn heeft van de kern en essentie en kracht ervan, en dat is precies wat zij nu op haar Taylor’s Versions de boventoon wil laten voeren: dat zij de controle heeft, dat zij het verhaal opnieuw vertelt – op haar eigen voorwaarden dit keer. Dat betekent dat de nummers identiek zullen zijn aan de originelen, met hooguit wat meer volwassenheid in het stemgeluid, maar dat alles eromheen net even wat eigener is. Zo ook met de songs uit de kluis, de naar verwachting op elke opnieuw opgenomen plaat terug zullen komen: bij Fearless gaat het om 6 tracks die destijds werden weggelaten van het album omdat het label ze niet geschikt vond – te veel liefdesverdrietliedjes, te veel downtempo, gewoon te veel nummers voor een fysieke cd. Maar zoals Taylor zegt: dat doet er nu allemaal niet meer toe. Nu heeft zij de regie en beslist zíj dat die nummers er komen.
Het gaat om nummers die ze heeft opgenomen tussen haar zestiende en haar achttiende, en de eerste is inmiddels uit: You All Over Me vertelt – hoe prachtig toepasselijk – het verhaal van de lessen die ze leerde door een stukgelopen liefde. Het liedje is geproduceerd door Aaron Dessner, met wie ze ook folklore en evermore maakte en met wie ze inmiddels goed bevriend is, en het is een nieuwe, tragere, ingetogenere versie van de demo die op YouTube circuleert: Taylors zang klinkt ijzersterk, rijk van country – alsof ze haar keel gesmeerd heeft met wat whisky – met een sfeertje van verbitterde cowboynostalgie, maar ook een bijzonder mooi randje van volwassenheid – alsof ze het tegen haar jongere zelf heeft, en dat laat misschien juist ook wel een andere soort kracht zien van deze nieuwe opnames. Ook heel leuk is dat de achtergrondzang voor rekening is van countrycollega Maren Morris, wat fans doet vermoeden dat ze wellicht meer vrienden zal optrommelen voor de overige kluisnummers. Welke dat zijn, blijft vermoedelijk nog in het midden tot de release op 9 april. Online wordt echter al druk gespeculeerd: zoals You All Over Me gaan nog tientallen ‘unreleased songs’ rond op YouTube en de vraag is of fanfavorieten als Dark Blue Tennessee, Permanent Marker, Beautiful Eyes, I Heart ?, en Sweet Tea and God’s Graces erbij zullen zitten – of dat het ook nog zal gaan om nummers die al die tijd echt volledig zijn achtergehouden en nooit het daglicht hebben gezien.
Extra bijzonder is ook de album art: de originele cover is duidelijk nagemaakt, maar met een bijzondere twist: Taylor kijkt de andere kant op, bijna alsof ze zich definitief afwendt van haar oude label en haar verleden en zich richt op een toekomst, een nieuw begin met eigenaarschap en authentieke autonomie. Ook de goudtinten vallen op: die waren er bij het origineel ook al, maar nu zijn ze net wat dieper en doen ze denken aan de songtekst it’s golden, like daylight van haar album Lover. Het is alsof ze de reis die ze heeft afgelegd volledig omarmt en met een open, kwetsbare blik terugkijkt op wie ze toen was en wie ze nu is. Het is treurig dat het nodig is en dat haar oude muziek nooit meer helemaal van haar zal zijn, maar dit is dan toch het beste alternatief – de stem van het meisje van toen kan misschien niet thuiskomen, maar alles waar ze over zong, al die verhalen en dagboekbladzijden en liefdesbrieven aan levenslessen kunnen dat wel – en de Taylor van nu kan rechtzetten wat de Taylor van toen niet gegund was en wat haar ook nog steeds niet gegund zou zijn geweest als ze haar masters wél had kunnen terugkopen: ze kan nu het verhaal vertellen zoals ze dat destijds al wilde zonder bang te zijn dat iemand haar het narratief zal afpakken. Ze haalt haar verleden langzaam maar zeker naar huis – een thuis waar ze niet constant hoeft te vechten om haar visie, haar missie en haar integriteit te bewijzen. Want ook op de cover van Fearless (Taylor’s Version) heeft ze haar naam niet hoeven zetten.
Voor fans is het een magische ervaring om op deze manier verliefd te worden op zowel de Taylor van nu als de Taylor van toen, en het is ontzettend spannend waar ze nog mee gaat komen. Een extra mooi voorbeeld daarvan is de snippet die ze ook al gedeeld heeft van de opnieuw opgenomen versie van Wildest Dreams, waarin haar vocale kracht en omver blaast schittert als nooit tevoren. Zoals ze het ooit zelf zei: those stories were once about me, they are now about you… en nu gaan ze weer over haar. Taylors versie van Fearless verschijnt op 9 april, en haar versie van Love Story is net als You All Over Me nu al te beluisteren – inclusief een heerlijk swingende Elvira-remix waar je, net als bij de willow-remix, niet snel genoeg van zult krijgen. En ook dit maakt het extra leuk om naar het album uit te kijken: het wordt een enhanced versie van het origineel, die alleen maar beter kan worden qua ervaring.
Nu verschenen: originele versie van ‘Bedtjdverhalen voor Rebelse Meisjes’
Een handjevol jaar geleden lagen ze voor het eerst in de winkel: de bedtijdverhalen voor rebelse meisjes. Geen stereotype sprookjes over jonkvrouwen in nood, prinsessen wiens verhaal aan elkaar hing van vervloekt en gekust worden en liefdes die alles zouden overwinnen, maar moderne, hapklare verhalen over vrouwen die de wereld hebben veranderd en dat nu nog steeds doen. Vrouwen die de geschiedenis naar hun hand hebben gezet, het strijdtoneel tot het hunne hebben gemaakt en die geen enkel aspect van hun leven of hun persoonlijkheid hebben laten bepalen door mannen – juist niet. Vrouwen als Michelle Obama, Cleopatra, Jane Austen, Serena Williams, Beyoncé, Rosalind Franklin, Angela Merkel, Malala Yousafzai, Alice Bell, Billie Jean King, Chimamanda Ngozi Adichie en Katherine Johnson, Dorothy Vaughan en Mary Jackson. Vrouwen van kleur, queer vrouwen, vrouwen met een handicap, vrouwen uit een complex milieu. Vrouwen uit de oudheid, uit de middeleeuwen, uit lang vervlogen tijden, maar ook uit de wereld zoals we die nu kennen. Wetenschappers, artsen, influencers, activisten, artiesten, politici, atleten – maar allemaal vrouwen die betere rolmodellen zijn dan de gemiddelde sprookjesheldin, als we Assepoester en Sneeuwwitje al heldinnen kunnen noemen.
Het initiatief kwam van de Italiaanse Elena Favilli en Francesca Cavallo, die het project met behulp van crowdfunding wisten te realiseren: inmiddels zijn er drie delen verschenen die wereldwijd goed zijn ontvangen – en in sommige landen worden afgekeurd of verboden, dus ook dat is een teken dat ze iets goed doen. Er zijn inmiddels ook versies voor jongens, maar hun doel was toch vooral om te zorgen dat kleine meisjes met een grotere variatie aan vrouwelijke rolmodellen zouden kunnen opgroeien. En dat komt niet uit de lucht vallen, want onderzoek heeft uitgewezen dat nog geen twintig procent van de kinderboeken een sterke, succesvolle vrouwelijke hoofdpersoon bevat en dat er maar bar weinig overblijft als je alle boeken weghaalt waarin de vrouwelijke personages een decoratieve rol hebben of maar magertjes zijn uitgewerkt. En dat terwijl we juist willen dat onze dochters, zusjes, nichtjes, leerlingen en kleine vriendinnetjes opgroeien tot sterke, succesvolle, complexe vrouwen met flair en klasse… maar dan hebben ze daar wel rolmodellen voor nodig, en dat is precies waar de Bedtijdverhalen voor Rebelse Meisjes-boeken om de hoek komen kijken.
Deel één en twee zijn in het Nederlands verschenen bij Rose Stories, maar algauw viel het de vertalers op dat de Nederlandse vrouw in deze boeken behoorlijk ondervertegenwoordigd is. En dat terwijl we toch een prachtige geschiedenis aan vrouwelijke voorvechters hebben… en dus werd vorig jaar het initiatief genomen om met een Nederlandse uitgave te komen. Auteurs Maria Lam, Dido Michielsen, Astrid Sy, Elle van Rijn, Najiba Abdellaoui, Lara Nuberg en Sun Li werkten samen met onder andere illustrators Lisa van Winsen, Tess Semin, Mylo Freeman, Fatinha Ramos, Nazrina Rodjan, Ikram El Messaoudi, Sarah van Dongen, Gertie Jaquet en Silvia Celiberti om de verhalen van Nederlandse eindbazinnen tot leven te brengen. In het ruim 200 bladzijden tellende boek komen hedendaagse heldinnen als make-upartiest Nikkie de Jager, muzikante Anouk Teeuwe, schrijfster Connie Palmen, atlete Bibian Mentel en politica Neelie Kroes en vaderlandse legendes als Anne Frank, Mies Bouwman, Mata Hari, Jacoba van Beieren, Hannie Schaft, Aletta Jacobs, Annie M.G. Schmidt, Anna Blaman en Audrey Hepburn voorbij… maar het boek staat ook vol met vrouwen van wie je mogelijk nog nooit gehoord hebt: cardiologe Harriette Verwey, biologe Johanna Westerdijk, coureur Liane Engelman, vredesactiviste Mariëtte Moors, computerwetenschapper Melanie Rieback, schrijfster en theatermaker Nazmiye Oral, hoogleraar Philomena Essed en kunstenares Stoejeng Tsao passeren de revue – en dat is nog maar een kleien greep uit de honderd hoofdstukken die het boek rijk is.
Deze Nederlandse editie is te koop voor een kleine 21 euro bij je favoriete (online) boekhandel. Extra mooi is dat de uitgeverij samenwerkt met vijf organisaties voor vrouwenemancipatie: van elk verkocht boek gaat er één euro naar een van deze goede doelen. Zo zet WOMEN Inc zich met landelijke campagnes in voor gendergelijkheid, maakt Plan Internationaal Nederland zich hard voor de veiligheid en economische zelfstandigheid van meisjes en vrouwen in ontwikkelingslanden, zet De Bovengrondse feministische projecten op touw omtrent bijvoorbeeld abortusbuddy’s en menstruatietaboes, staat S.P.E.A.K. op de barricade voor de emancipatie van moslima’s en streeft Stem Op Een Vrouw ernaar meer vrouwen de Kamer in te krijgen. Door het boek te kopen, steun je dus automatisch ook het feminisme in Nederland, en als er iets is dat de vrouwen in dit boek met elkaar gemeen hebben… dan is het hun – bewuste of onbewuste – feminisme wel. Hopelijk komt er een deel twee!
Mooi: Teske maakt muzikale comeback met liefdevolle single ‘In Bloei’
Foto: Mike Jurriën
Teske de Schepper was zo’n tien jaar geleden één van de bekendste en meest geliefde YouTubers die ons land rijk was, en sinds 2015 mag ze naast ‘vlogger’ ook ‘artiest’ en ‘auteur’ op haar cv zetten. Na haar debuutsingles Rewritten en Finding Neverland in 2014 en 2015 ging ze de kant van de Nederpop op met een drietal EP’s: Opnieuw, Oesters en Champagne en Alles Is kwamen in 2016 en 2017 back-to-back uit en leverden haar bescheiden hitjes op die het vooral goed deden bij haar vlogpubliek, maar waarmee ze net niet de grotere mainstream wist te bereiken – daarvoor was de muziek misschien ook net iets te generiek en te lief, al bevinden zich tussen haar discografie wel de aan het alternatieve grenzende pareltjes Venus, In M’n Glas en Tempo. In 2018 gooide ze het echter over een andere boeg met haar eerste volledige album porselein, met veel scherpe randjes, vloekwoorden en onvoorspelbaardere teksten. De videoclips hadden Black Mirror-vibes en de combinatie van authentiek en experimenteel werkte goed – het was duidelijk dat dit de muziek was die Teske graag wilde verkennen en waarmee ze tegelijkertijd goed uiting kon geven aan haar binnenwereld. Fans van het eerste uur konden bovendien zien dat deze muziek veel meer zei over haar als persoon en als artiest dan haar eerste EP’s, en de LP resulteerde in een nagenoeg uitverkochte clubtour.
Na haar laatste show verdween ze een beetje uit de schijnwerpers, tot ze vorig jaar de poëzie- en prozabundel Nachtvlinder uitbracht. En nu lijkt ze, na een poosje rust, weer klaar te zijn voor wat stapjes op het pad van de muziek. Of het een echte comeback is weten we niet, want de influencer/artiest is inmiddels ook in verwachting van haar eerste kindje, maar single In bloei past in ieder geval perfect bij porselein maar dan rustiger, ingetogener en liever – zonder dat het zoete van Alles Is er weer aan te pas komt. Wat dat betreft is het ook helemaal in lijn met de levensfase waar ze in zit. Het is een oprecht liefdesliedje dat qua tekst, melodie en productie precies de rust heeft van het verhaal dat ze vertelt over wanneer je weet dat het goed zit met degene in je leven en daar op een heel vredige, maar toch ook prachtig euforische manier gelukkig van wordt terwijl je tegelijkertijd weet dat er nog zoveel is om samen te leren en te ontdekken. Herkenbaar voor iedereen in een relatie, dromerig lieflijk voor degenen die single maar hopeloos romantisch zijn. De video is door haar vriend gemaakt en heeft hetzelfde liefdevolle en ontspannen sfeertje: het geheel maakt het tot een liedje waarmee Teske opnieuw bewijst, net zoals ze met porselein deed, dat ze niet helemaal in de mainstream past en er een beetje langs zweeft – op een uitstekende manier. Nu maar afwachten of dit het begin is van meer nieuwe muziek.
God bless the resistance: eerste trailer voor seizoen 4 van ‘The Handmaid’s Tale’
We hebben er even op moeten wachten, want het meest ambitieuze seizoen ooit willen maken in een tijd dat de wereld dreigt te veranderen in de setting Gilead, is niet alleen surrealistisch absurd – het is ook nog eens onhandig. Maar na maanden wachten, niet wetend of er al dan niet gefilmd werd voor het vierde seizoen van de Hulu-hitserie The Handmaid’s Tale, hebben we eindelijk een trailer én een datum! De nieuwe reeks belooft ons nog verder buiten de grenzen van Gilead mee te nemen, naar andere steden en staten, terwijl June doorgaat met haar verzetswerk. Aan het eind van seizoen drie zagen we hoe ze – spoiler alert – tientallen kinderen op een vliegtuig naar Canada wist te zetten, en daar houdt het voor haar duidelijk nog niet op.
Het ziet ernaar uit dat het in dit seizoen wel eens wat meer menens zou kunnen worden: waar de derde reeks nog wat tam was, met veel kansen die bleven liggen en veel getreuzel, lijkt het erop dat het systeem in dit seizoen wel eens écht omver geworpen zou kunnen worden. We horen een ‘Radio Free America’, we zien June herenigd met de andere dienstmaagden én de Martha’s – al is het onduidelijk of het om bondgenootschap of gevangenschap gaat – we zien een stad die tegen een ruïne aan lijkt te zitten en we zien een hoop ernstige gezichten en heftige missies op de momenten dat het woord ‘war’ valt. Tante Lydia lijkt nu Junes grootste vijand te zijn… maar er is ook iemand terug die onze harten op een heel andere manier sneller doet slaan dan de spanning van wat er gaat gebeuren: Nick. De oplettende kijker kan ook een glimp opvangen van Junes dochter Hannah, voor wie ze in eerste instantie in Gilead bleef toen ze de kans had te vluchten met baby Nicole. En dat laatste shot, waarin ze op een steiger staat en zegt dat ze een ‘U.S. citizen’ is? Krijgen we daar het eerste voorproefje van dat vrije Amerika?
Seizoen 4 is vanaf 28 april te zien op Hulu en vanaf 30 april bij ons op Videoland.
Marlijn Weerdenburg, Brigitte Heitzer vanaf september te zien in musical ‘Diana & Zonen’
Beeld: Dario&Misja
Het Britse koningshuis is het afgelopen jaar volop in de media geweest: eerst het schandaal rond prins Andrew en zijn vriendschap met Jeffrey Epstein, daarna de verslechterende gezondheid van prins Philip… en inmiddels hebben we het aan de ene kant vooral over het vierde seizoen van The Crown, dat het verhaal van prinses Diana en prins Charles op een nog nooit eerder vertoonde manier belicht – en aan de andere kant natuurlijk over het vertrek van Harry en Meghan uit het koningshuis. Hun interview met Oprah Winfrey dat een paar weken geleden werd uitgezonden, houdt de gemoederen nog volop bezig, vooral omdat Meghan onthullingen deed over hoe het paleis haar vrijheid inperkte, voorbij ging aan haar psychische problemen, het narratief over haar constant weigerde te corrigeren of zelfs eigenhandig verdraaide… en zich zorgen maakte over de huidskleur van zoontje Archie. We kunnen ervan vinden wat we willen – en ongetwijfeld vindt iedereen er het zijne van – maar twee dingen zijn zeker. Eén: het werkt flink ontluisterend en misschien zelfs beschadigend als het gaat om het sprookje dat we ons graag voor de geest halen bij het koningshuis… en twee: het laat de parallellen tussen Meghan en prinses Diana pijnlijk duidelijk zien – van de manier waarop ze allebei onorthodox waren in het contact met mensen tot de klopjacht van de paparazzi die, zouden we wel kunnen stellen, een aandeel heeft gehad in Diana’s overlijden én in het vertrek van Harry en Meghan, aangezien Harry meermaals aangeeft doodsbang te zijn geweest dat de geschiedenis zich zou herhalen.
Die parallellen zijn natuurlijk al langer zichtbaar en dat is ook precies wat de gloednieuwe en origineel Nederlandse musical Diana & Zonen heeft geïnspireerd. Verantwoordelijk voor de ontwikkeling is Iris van den Ende, dochter van theatermagnaat Joop van den Ende – maar inmiddels heeft ze zichzelf op de kaart gezet als televisie- en theaterproducent. Vlak voor de coronacrisis ging haar eerste eigen musical Hello, Dolly! in première, met niemand minder dan Simone Kleinsma in de hoofdrol, maar dat was vanwege de lockdown vlak daarna van korte duur. Nu wordt er een nieuwe poging gewaagd met een productie waarin de romances van Diana en Charles en Harry en Meghan met elkaar worden verweven. Toevallig genoeg had vorig jaar, vlak voor de wereld in maart tot stilstand kwam, op Broadway ook een Diana-musical in première moeten gaan: deze komt nu als het goed is rechtstreeks naar Netflix.
Het is een gelukkig toeval dat Diana & Zonen inspeelt op de parallellen in de levens van moeder en zoon, aangezien juist dat thema nu volop in het nieuws is. Een Googlezoektocht levert op dat de show eerder nog de naam From Diana, With Love had, maar dat het toen ook al de bedoeling was dat Diana op een bijzondere manier aanwezig zou zijn in het volwassen leven van haar jongens. Inmiddels lijkt de focus iets meer te zijn gelegd op Harry en Meghan, en dat zou marketingtechnisch best eens heel slim kunnen zijn – aangezien er sinds de start van de kaartverkoop binnen een week al ruim vijftienduizend tickets verkocht waren.
De titelrol van de musical zal gespeeld worden door Marlijn Weerdenburg: tegenwoordig vooral bekend van MolTalk, maar ze startte haar carrière met een hoofdrol in Soldaat van Oranje en als onderdeel van het folkduo Miss Molly & Me. Daarna acteerde ze in onder andere Danni Lowinski en bracht ze een Nederlandstalig debuutalbum uit. En nu heeft ze de rol van haar dromen bemachtigd, van de vrouw op wie je volgens haar hoe dan ook altijd verliefd wordt en die in zo’n bizarre rollercoaster terecht is gekomen op zo’n jonge leeftijd dat ze nooit echt heeft kunnen groeien of überhaupt leven. Van Weerdenburg deelt de rol echter met een andere leading lady uit de Nederlandse musicalwereld: Brigitte Heitzer – die qua uiterlijk eigenlijk beter geacast had kunnen worden als Kate – zal een aantal voorstellingen per week in de huid van lady Di kruipen: haar kennen we van Evita, maar ook van hoofdrollen in Tarzan, Beauty & the Beast, Love Me Tender en Petticoat. Daarnaast voegt Gerrie van der Klei, bekend van onder andere de musical Anastasia en de tv-serie Moeder Ik Wil Bij De Revue zich bij de cast als Camilla, de tweede vrouw van prins Charles. De rest van de cast – in ieder geval Charles, William, Harry, Kate en Meghan – moet nog bekend gemaakt worden.
Het script van de musical wordt ontwikkeld door Dick van den Heuvel, die eerder al de verrukkelijk klassieke voorstelling Was Getekend, Annie M.G. Schmidt voor zijn rekening nam. André Breedland, die eerder aan de teksten van Ciske de Rat en Petticoat werkte, schrijft de liedjes, in samenwerking met componisten Jeroen Sleyfer en Sophie Veldhuizen – die laatste kennen we wellicht nog als tweede hoofdrolspeelster in Mary Poppins, nadat ze net misgreep in de televisiezoektocht die door Noortje Herlaar werd gewonnen. En te oordelen naar het voorproefje bij Jinek en het optreden bij Tijd voor MAX hoeven we ons over die teksten noch over de performance zorgen te maken, want het klinkt nu al bijzonder mooi. De vraag is natuurlijk of een verhaal dat zo pijnlijk en schrijnend is, gecombineerd met een ander verhaal dat ook steeds pijnlijker en schrijnender blijkt te zijn, op deze manier gebracht moet worden… maar alles duidt erop dat het met smaakvolle allure, klasse en ingetogenheid gedaan zal worden, en eerlijk is eerlijk: we hebben het steeds over vermoedens dat Diana maar wat trots zou zijn op de keuzes van Harry en Meghan, en dan is dit misschien wel een mooie manier om dat eer aan te doen.
Evil laugh: eerste trailers en foto’s van ‘Cruella’, film komt naar Disney+
Als er één Disneyfilm is waar we met z’n allen massaal naar uitkijken, dan is het Cruella wel: het levensverhaal van de 101 Dalmatians-schurk werd al jaren geleden aangekondigd, maar tot voor kort moesten we het met kleine tipjes van de sluier en minuscule broodkruimels doen – we wisten niet veel meer dan dat Emma Stone de hoofdrol zou spelen en moesten genoegen nemen met weinig zeggende behind the scenes-foto’s hier en daar. Maar met een releasedatum van mei dit jaar – zo gecalculeerd dat de film uitkomt op de zestigste verjaardag van de animatiefilm en de vijfentwintigste verjaardag van de film met Glenn Close – is er plots een stormkracht achter de promotie gezet, want inmiddels hebben we al twee trailers en een behoorlijke hoeveelheid scènefoto’s om onze vingers bij af te likken. Het is Disneys eerste villain origin story sinds Maleficent, en het lijkt erop dat het doel van de film niet zozeer is om sympathie op te wekken voor een vrouw die puppy’s vermoordt om er kleren van te maken als wel om haar iets meer neer te zetten als de schurk die we met alle liefde willen haten – want slecht zijn is soms best heerlijk. En zoals het er nu naar uitziet, is er van puppy’s pesten nog niet meteen veel sprake, dus een béétje sympathie voor de vrouw die haar evil sass gebruikt om te laten zien dat er met haar niet te spotten valt moet kunnen, toch?
Cruella wordt geregisseerd door Craig Gillespie, die eerder al achter de camera stond voor I, Tonya, en voor het scenario hebben How To Be Single, Isn’t It Romantic, The Favourite en The Great-schrijvers Dana Fox en Tony McNamara zich mogen uitleven. Naast Stone, die voor McNamara al een bekende was dankzij haar ijzersterke hoofdrol in The Favourite en die zich verder bewees met La La Land en Battle of the Sexes, zijn Disney-veterane Emma Thompson (Beauty & the Beast, Saving Mr. Banks) actieheld Mark Strong (1917) en I, Tonya-bekende Paul Walter Hausser te zien in de cast.
De film laat zich nog het beste beschrijven als een verrukkelijk sinistere voorloper van het bekende puppyontvoering-verhaal. Stone is niet meteen Cruella, maar eerst nog Estella, een jonge ontwerpster met grote modedromen die de punk-couture van de Londense seventies wil veroveren. Ze gaat in de leer bij barones von Hellman (Thompson) maar het verandert algauw in een inmiddels bijna klassieke fashion showdown zoals we die al eerder hebben gezien in Gossip Girl en The Royals. En dat is wanneer Estella besluit om lekker alles aan haar rijglaarzen te lappen en haar eigen groove te volgen – dat die vrij koud en kil is, zoals in de tekst van het Nederlandse liedje, kan haar dan niet zoveel schelen. I am woman. Hear me roar, inderdaad – want de tijd dat vrouwen zich braafjes moesten voegen naar wat hen gezegd werd, was ook in deze periode allang voorbij. Tijd voor wat ambitie en flink wat pit.
Wat we er tot zover van vinden? De trailers en foto’s hebben het in ieder geval alvast allemaal, van Stones heerlijke accent tot haar volmaakte kakellach en van de kostuumeffecten waar The Hunger Games nog een puntje aan zou kunnen zuigen tot het krankzinnigheidsgehalte en de scheutigheid met onbeschaamd vurige allure. Voeg daar een sausje van flamboyante extravaganza, een bombastische soundtrack – met hopelijk een Lana del Rey-versie van Cruella De Vil om ons hart bij op te halen – spookachtige settings en verrukkelijk vileine oneliners aan toe en de film ziet er nu al sensationeel uit, met Stone als spectaculaire showstopper. En als er één vibe de boventoon voert, dan is het wel dat dit niet zozeer een verhaal is van hoe een heldin een schurk werd of van hoe een goed persoon slecht werd… maar juist van hoe een schurk ook een absolute heldin kan zijn en van hoe heerlijk verfrissend het kan zijn om gewoon lekker slecht en gemeen en verknipt te zijn. Je hoeft namelijk niet vervloekt of verbitterd te zijn om voor het sinistere te kiezen. Soms is lekker slecht zijn gewoon lekker slecht zijn – en het ziet ernaar uit dat dat heerlijk is om naar te kijken, want heel eerlijk? Op dit moment lijkt deze Cruella op de tante van wie je ouders niet willen dat je met haar omgaat, maar die je eigenlijk gewoon mégacool vindt omdat het haar absoluut niets kan schelen wie haar een strobreed in de weg legt – het is haar leven en dus heeft zij het voor het zeggen, en misschien is het wel hoog tijd voor een verhaal over een vrouw die zo unapologetic is. Want je kunt zeggen wat je wilt, maar aan flair en een bescheiden beetje klasse bij haar geen gebrek.
Cruella paradeert eind mei de bioscopen in – als die dan tenminste open zijn. Is dat niet het geval, dan is de gloednieuwe gemene koningin vanaf deze datum ook met Premier Access op Disney+ te bekijken, voor zo’n €22.
Demi Lovato-documentaire ‘Dancing with the Devil’ nu te zien, zevende album verschijnt 2 april
Zeggen dat Demi Lovato dit jaar haar officiële muzikale comeback maakt, zou haar geen recht doen: sinds haar overdosis in 2018 en herstelperiode in 2019 heeft ze maar liefst zeven singles uitgebracht: het schrijnende Anyone dat ze vorig jaar bij de Grammy’s ten gehore bracht, zelfliefde-anthem I Love Me, Sam Smith-duet I’m Ready, motivatienummer OK Not To Be OK, ballad Still Have Me, politiek statement Commander In Chief en onlangs de krachtig emotionele oorwurm What Other People Say met Sam Fischer. Begin dit jaar mocht ze zelfs een optreden verzorgen voor de nieuwe First Family bij de inauguratie van Joe Biden en Kamala Harris. Toch heeft het lang geduurd voor ze nieuws over haar album naar buiten bracht – niet heel verwonderlijk, als je nagaat dat de pandemie roet in het eten gooide en ze haar platform lange tijd vooral besloot te gebruiken voor de Black Lives Matter-movement. Maar nu haar YouTube-documentaire Dancing With The Devil uit is, kon het bijna niet anders dan dat ze er de release van haar zevende album – de opvolger van Don’t Forget, Here We Go Again, Unbroken, Demi, Confident en Tell Me You Love Me – eraan zou koppelen.
Dancing With The Devil ging onlangs al in première op het SXSW-filmfestival. De eerste twee afleveringen zijn nu gratis te bekijken, en de andere twee afleveringen zullen snel volgen. Het is de opvolger van haar Simply Complicated-documentaire uit 20107, waarin ze een groot deel van het maakproces van haar album Tell Me You Love Me vastlegde en ook praatte over onder andere haar eetstoornis en haar seksleven. Wie deze documentaire voorafgaand aan Dancing With The Devil nog even opnieuw bekijkt, zal het voelen schrijnen: dit was de periode waarin ze het deed lijken alsof ze op haar top zat, alsof het niet beter met haar kon gaan, terwijl ze het in werkelijkheid nog altijd enorm moeilijk had met haar psychische gezondheid en eigenlijk absoluut niet gelukkig was of goed in haar vel zat, hoewel ze clean en nuchter was. Zoals ze eerder al aangaf in een interview met Ellen DeGeneres, bevond ze zich op dat moment namelijk op een punt in haar carrière dat alles voor haar gecontroleerd werd zonder enige aandacht voor haar psychische gezondheid, en dat dreef haar tot wanhoop. Extra interessant is het dan ook om in Dancing With The Devil te zien dat er in 2018 ook nog een andere documentaire is gemaakt die haar Tell Me You Love Me-wereldtournee volgde en waarin ook het een en ander pijnlijk duidelijk wordt: deze docu is als vanzelfsprekend geschrapt, maar dient nu als schrijnend bewijs voor hoe dramatisch het fout dreigde te gaan – en ging, ook al lang voordat het écht fout ging.
Dancing With The Devil schuwt misschien juist daarom niets: van de precieze omstandigheden van haar overdosis tot haar verbroken verloving en alles – werkelijk alles – daartussenin, want meer nog dan de dingen die ze in de afgelopen tweeënhalf jaar heeft meegemaakt, gaat het over hoe ze is hersteld en hoe ze heeft gekozen voor het leven waar ze eindelijk echt voor heeft kunnen kiezen. Maar haar doel is uiteindelijk toch ook vooral: het narratief rechtzetten over wat er destijds wel en niet is gebeurd, hoe dat heeft kunnen gebeuren, welke impact het heeft gehad en waar het haar heeft gebracht. En dat levert heftige, heel heftige onthullingen op – over haar eetstoornis, de druk om te presteren en om een rolmodel te zijn, trauma’s die ze heeft opgelopen door de complexe relatie met haar vader, de hersenbeschadigingen die ze aan haar overdosis heeft overgehouden, de reden dat volledig clean en nuchter zijn voor haar niet werkt en nog veel meer. Deels komt dat ook naar voren in de extra, korte Diaries-video’s bij de serie: deze zijn exclusief te bekijken voor Premium-abonnees en zijn door Demi zelf gefilmd en daardoor extra kwetsbare content. In de afleveringen zelf komen ook Demi’s ouders, zussen, voormalige assistenten en vrienden aan het woord, en daarnaast maken haar artsen en bekendheden als Elton John en Christina Aguilera hun opwachting. Heftige en beladen momenten zijn bijvoorbeeld als Demi een stukje van Sober voor haar team zingt, als ze tijdens haar tournee ‘zes jaar nuchter’ viert vlak voordat ze heel bewust het besluit neemt om weer te gaan drinken en als ze vertelt over hoe ze tijdens haar eerdere drugsperiode haar zus Madison niet mocht zien en haar vervolgens letterlijk niet kon zien door de gevolgen van deze overdosis. En dat is slechts een heel klein deel van hoe hartverscheurend, intens en complex het verhaal is dat verteld wordt – veel complexer nog dan misschien wel ooit te begrijpen valt.
In de leader is het nummer Dancing With The Devil te horen, en dat deed fans al snel vermoeden dat dat ook de titel van het album zou zijn. En inderdaad: inmiddels heeft Demi aangekondigd dat haar zevende plaat Dancing With The Devil… The Art of Starting Over zal heten, met een mooie dubbele laag voor hoe ze haar demonen heeft verslagen en nu een nieuw begin omarmt. Veerkracht, opnieuw beginnen en transformatie zijn inmiddels bekende thema’s die ze altijd wel op de een of andere manier in haar werk laat terugkomen, aangezien ze deze ook op eerdere albums heeft besproken, vooral toen Confident uitkwam nadat ze een periode in een afkickkliniek had doorgebracht. De oerkracht is misschien wel haar merk geworden: ze bewijst keer op keer dat ze het in zich heeft om gitzwarte en pikdonkere periodes te overwinnen en zichzelf opnieuw uit te vinden, te groeien door wat ze heeft meegemaakt en een rauwe, kwetsbare eerlijkheid te laten zien als het gaat om wie ze is en hoe ze in het leven staat: juist de eerlijkheid maakt haar krachtig als rolmodel.
Het is verleidelijk om ons af te vragen: als ze voorheen steeds uitgleed op succes, gebeurt dat dan nu weer als haar nieuwe plaat haar carrière opnieuw lanceert? En ”gebruikt” ze haar psychische problemen niet, sommigen zouden het zelfs uitbuiten noemen, om er een slaatje uit te slaan? Maar het verschil is, zoals ze zelf aangeeft in haar interview met Glamour, dat ze nu alles volledig voor zichzelf doet. Eerder stortte ze zich zo snel mogelijk weer op haar werk nadat ze was afgekickt, maar lange tijd werkte ze met hetzelfde team, en veel van de druk die tot overdoses leidde, kwam van de mensen die alle regie hadden over haar financiën, haar eetpatroon en haar complete doen en laten. Nu is zijzelf voor het eerst de enige die bepaalt hoe ze haar leven leidt, wat geluk en groei voor haar betekenen en hoe ze haar herstel- en genezingsproces eruit wil laten zien. Zoals ze het zelf zegt: in de afgelopen jaren kreeg ze nooit de spirituele, emotionele en persoonlijke groei uit nuchter en clean zijn die ze de afgelopen anderhalf jaar wel heeft weten te vinden.
Ze heeft nu een balans waardoor ze thuis is gekomen bij zichzelf, en dat betekent onder andere dat ze er juist nu meer dan ooit klaar voor is om kwetsbaarder, rauwer en echter dan ooit te zijn en het verhaal nu echt te vertellen. En dat is precies wat dit album zo bijzonder maakt: we hebben er allemaal op gewacht, want toen eenmaal bleek dat ze niet van plan was te stoppen met muziek maken, wisten we dat ze met haar kant van het verhaal zou komen – en de wetenschap dat ze het had overleefd, dat ze erdoorheen had weten te komen en weer had weten op te krabbelen na wat waarschijnlijk haar diepste dal is geweest, waarin ze aan een zijden draadje heeft gehangen en er bijna niet meer was gewest, maakte het album nog interessanter: zoals ze zelf heeft gezegd, is juist kwetsbaarheid in het vertellen van je verhaal iets waardoor mensen rolmodellen waarderen. Demi oogst al haar hele leven bewondering voor hoe ze vecht voor én tégen alles wat haar overkomt, voor én tegen zichzelf, een gevecht dat zich ook nog eens vol in de schijnwerpers van het wereldtoneel afspeelt, en het feit dat ze nu stukje bij beetje laat weten hoe de vork destijds in de steel zat, waarom ze nooit echt heeft kunnen herstellen, waarom ze nooit écht open heeft kunnen zijn, wat ze destijds allemaal niet kon zeggen en welke demonen ze eigenlijk écht heeft moeten overwinnen, het feit dat ze daarmee ook illustreert hoe vrij en authentiek en gelukkig ze nu is – dat is wat deze comeback heel erg bijzonder en beladen en uniek maakt. Dat ze ervoor kiest om in alle openheid en oprechtheid haar verhaal te vertellen, wetende dat alles nu anders is, betekent iets voor de fans die weten waar ze vandaan is gekomen. Ze heeft een nieuwe kans gekregen, die heeft ze aangepakt en omarmd, en ze heeft met heel haar hart en ziel haar leven omgegooid en voor het licht gekozen – en uit dat licht, dat ook vol trots de littekens draagt van de schaduwen, uit haar duel met duisternis en schimmen, uit die reis waar ze ons op een bijna niet te bevatten intieme en kwetsbare manier deelgenoot van maakt, is iets geboren wat, zoals ze zelf beaamt, haar levenswerk is: al haar eerdere albums, al haar tournees, al haar liedteksten en al haar levenslessen hebben hiernaartoe geleid.
En als je kijkt naar de covers waar ze de afgelopen weken van af spat – Glamour, de Mexicaanse Vogue, Paper, The Washington Post, People Magazine en Entertainment Weekly zijn een paar voorbeelden – dan is ze sterker dan ooit, vrijer en gelukkiger dan ooit – en dit keer is het allemaal echt en heeft ze tussen de demonen ook de vlinders gevonden. Eind vorig jaar knipte ze haar lange lokken definitief af en verscheen ze met een half geschoren hoofd met suikerspinkleurig haar, en inmiddels rockt ze een zwarte pixie. De nieuwe coupe geeft haar een uitstraling die aan de ene kant harder is, minder kwetsbaar, maar tegelijkertijd ook openheid uitstraalt: ze knipte haar haar af zodat ze zich er niet meer achter kon verbergen, en als symbolische manier om haar verleden van zich af te schudden, want, zoals ze tegen Paper zegt: ze wil niet in angst leven, en de beste manier om dat te doen is haar waarheid leven. En dat werkt, want hoewel deze Demi heel anders is dan toen we haar voor het laatst zagen in haar Tell Me You Love Me-dagen, is het duidelijk: ze straalt, ze is gelukkig, met zichzelf, met haar leven zoals dat nu is, met haar seksualiteit, maar vooral ook met de reis die ze heeft afgelegd en nog steeds aflegt. Deels heeft dat te maken met dat ze nog steeds drinkt en blowt, maar op zo’n manier dat ze er controle over heeft en het met mate kan doen, omdat compleet stoppen naar haar zeggen gewoon niet voor haar werkt. En daar is van alles van te vinden, maar het lijkt er in ieder geval op dat ze weet wat ze doet. Ze heeft nog nooit beter in haar vel gezeten, voor een groot deel ook omdat ze heeft omarmd dat haar persoonlijkheid en identiteit fluïde zijn en dat ze rust kan vinden in wie ze nu is, wetende dat het ook rust geeft dat ze zal blijven groeien en veranderen en leren en zich ontwikkelen, en dat ze zichzelf niet aan de hand van één ding hoeft te definiëren – een les die voor velen wellicht inspirerender kan zijn dan we denken. Bovendien heeft ze met de documentaire en het album een vorm gevonden voor haar verhaal die past bij wat ze nu wil delen en vertellen en hoe ze dat wil doen – en wat ze voor zichzelf wil houden over wie ze is, wie ze is geweest en wie ze wil worden. Zoals ze aan Entertainment Weekly vertelt: er is nog steeds heel veel waar ze het in de documentaire niet over heeft, maar waar ze nog altijd voor in therapie is. Ze beschermt zichzelf, maar heeft tegelijkertijd een uitspatting van creatieve vrijheid en authenticiteit gevonden die het album is geworden: waar het voorheen toch vooral nog commercieel moest zijn, is het nu haar verhaal dat volledig in de schijnwerpers staat en waar ze haar hart en ziel in heeft gestopt omdat het daadwerkelijk haar hart en ziel ís, van de diepste krochten tot het meest euforische geluk.
En dat is alleen al terug te zien in de manier waarop ze de plaat zelf definieert: Dancing With The Devil: The Art of Starting Over is een combinatie van pop, soul, R&B, country en nineties disco en bevat 19 nummers en 3 bonustracks, wat het tot haar meest omvangrijke plaat ooit maakt. Volgens Demi, die hert nieuw bekend maakte in een livestream op Clubhouse samen met manager Scooter Braun, is de plaat een soort onofficiële soundtrack bij de documentaire: er zitten geen performances in de serie, maar de tracklist is als het ware haar levensverhaal van de afgelopen jaren, waarbij de eerste helft het dansen met demonen-gedeelte is en daarna het verhaal over de kunst van opnieuw beginnen volgt. Sober, waarmee het eigenlijk begon, staat vreemd genoeg niet op de tracklist, maar Anyone wel: deze track schreef ze op haar diepste dieptepunt, en ze nam het nummer slechts vier dagen voor haar overdosis op – wat duidelijk te horen is in het stemgeluid, dus wat dat betreft is het niet meer dan logisch dat dit nummer het spits afbijt. Het wordt gevolgd door het inmiddels uitgebrachte Dancing With The Devil, een heftige powerballad waarin ze rechtstreeks refereert aan drinken en gebruiken waarvan vooral de bridge flink binnenkomt: je hoort de wanhoop erin waarmee ze zichzelf probeerde wijs te maken dat het oké was, dat ze het best aankon en dat het allemaal goed zou komen – het feit dat je als luisteraar weet dat het absoluut niet goed kwam, maakt het des te heftiger om naar te luisteren, al haalt de track het niet bij Anyone en Sober.
Nummer drie op de tracklist sluit het Dancing With The Devil-gedeelte af en heet I.C.U.: dit nummer gaat over dat bewuste moment op de intensive care dat ze wakker werd en haar zusje Madison niet kon zien omdat ze blind was door haar hersenbeschadiging: tegelijkertijd heeft de track de dubbele lading van dat ze er nu wél voor haar kan zijn en haar echt ziet, wat waarschijnlijk ook een mooie verwijzing is naar de eerste keer dat ze van haar ouders clean mocht worden omdat ze anders datzelfde zusje niet zou mogen zien. I.C.U. wordt gevolgd door een intro – het is voor het eerst dat ze die op een plaat heeft – en daarna komt tweede titeltrack The Art of Starting Over. Andere showstoppers op de tracklist zijn Melon Cake, over hoe haar team haar eetgedrag zodanig controleerde dat ze voor haar verjaardag watermeloen met suikervrije slagroom kreeg bij wijze van taart. The Kind of Lover I Am gaat over dat ze nu ”really, really queer” is terwijl Lonely People gaat over dat je ook gewoon happy single én hunkerend kunt zijn en 15 Minutes een clapback is naar ex-verloofde Max Ehrich, die een golddigger bleek te zijn. Carefully en The Way You Don’t Look At Me zijn meer kwetsbare liedjes over onzekerheid in een relatie. Tracks waar we nog niet veel over weten zijn Mad World en afsluiter Good Place, maar Butterfly gaat over haar overleden vader. California Sober gaat over haar huidige relatie met softdrugs en alcohol. Daarnaast prijken Sam Fischer-duet What Other People Say en samenwerkingen met Ariana Grande, Noah Cyrus en Saweetie tussen de nummers. Eveneens aangekondigde tracks Say A Prayer en Sunset zijn vermoedelijk bonustracks, evenals Gray. Op de Target-exclusive cd staan nog twee extra nummers: I’m Sorry en Change You. Het lijkt erop dat losse flodder-singles I Love Me en Still Have Me evenals Sober buiten de boot zijn gevallen, wat jammer is, aangezien ook dit nummers lijken die een behoorlijke significantie hebben met haar ontwikkeling – we herinneren ons allemaal nog de iconisch choquerende videoclip voor I Love Me, waarin ze haar vroegere versies tegenkomt, inclusief de Demi die na een overdosis op een brancard wordt meegenomen.
Maar één ding is zeker: het is een plaat die symbool staat voor hoe ze haar stem en zichzelf heeft weten terug te vinden na jaren van bang zijn voor haar echte waarheid. Dat komt terug op de albumhoes: er zijn verschillende versies, elk zodanig geanimeerd dat Demi als het ware in tweeën is gesplitst – alsof ze terugkomt bij zichzelf en vrede sluit met hoe ze eerder is geweest en met wat ze heeft overwonnen. Centraal staat ook de vlinder, het aloude symbool van groei, transformatie en authenticiteit.
De LP verschijnt op 2 april en zal ongetwijfeld niet te vergelijken zijn met haar eerdere werk. Dit is een plaat die waarschijnlijk haar meest persoonlijke, kwetsbare en emotioneel rauwe ooit zal worden en die alleen al voor haar ontzettend belangrijk en beladen zal zijn. It’s a new dawn, a new day & a new Demi – en jazeker, de verwachtingen zijn hooggespannen, maar na alles wat ze heeft meegemaakt en waar ze nog steeds voor knokt, zijn dat voor ons als fans vooral verwachtingen van emotionele aard – want na al haar demonen en duisternis is het haar ontiegelijk gegund om in deze nieuwe dageraad te blijven stralen.
Eloise van Oranje geeft Vogue kijkje in garderobe
Foto’s: Anh Kiet Duong
Terwijl haar nichtje Alexia – momenteel tweede in lijn voor de troonopvolging – dit jaar naar een internaat in Schotland gaat, misschien wel doordat ze haar gezicht iets te nadrukkelijk op TikTok laat zien terwijl dat niet helemaal de bedoeling is, is gravin Eloise van Oranje de koninklijke influencer van het moment: de dochter van prinses Laurentien en prins Constantijn heeft bijna tweehonderdvijftigduizend volgers op Instagram. Ze doet regelmatig Q&A’s over het leven als lid van de koninklijke familie, laat soms haar ouders opdraven voor een filmpje en verkoopt regelmatig kleding, en met haar online aanwezigheid kan ze iets doen wat haar nichtjes niet mogen: het koningshuis misschien net even iets populairder en hipper maken. Ze hoeft zich namelijk niet aan de mediacode van de Rijksvoorlichtingsdienst te houden, die stelt dat degenen in de lijn der troonopvolging niet in beeld mogen komen voor redenen die niets te maken hebben met het publieke debat. Het staat Eloise dus ook vrij om zichzelf te laten zien als de normale, eigenzinnige achttienjarige die ze is, zoals het haar ook vrij staat om toch ook even van zich te laten horen als iets haar niet zint – want dat ze als kind wel heeft meegekregen dat ze zich moest gedragen omdat er vanwege haar afkomst altijd op haar zou worden gelet – zoals ze vertelt in het interview met YouTuber Robbert Rodenburg – betekent niet dat ze niet van zich afbijt op het moment dat ze al rokend in de roddelbladen staat, want ze is maar een gewone tiener die gewone dingen doet en niet gedefinieerd wil worden door haar blauwe bloed. En juist haar eigenzinnigheid, met een vrijzinnig vleugje, maakt haar als ‘gravinfluencer’ leuk om te volgen voor zowel degenen die het leuk vinden om een royal als non-royal te zien als voor degenen die haar een heerlijk normale, frisse wind vinden tussen het toch vaak wat stijve van het koningshuis – we zitten immers niet in The Royals, en gelukkig maar. Hoewel Máxima en haar dochters nooit teleurstellen wat klasse betreft en de prinsessen ons vaak ook een leuke dosis flair geven, geeft Eloise daar net even een wat lossere en vooral lekker ongedwongen en onbekommerde draai aan, en dat is maar al te leuk om te zien.
Eloise studeert momenteel aan de Hotelschool in Amsterdam en is op Instagram vooral geliefd vanwege haar garderobe. Reden te meer voor de Nederlandse Vogue om haar als jonge fashionista het een en ander te vragen over haar fashion favorites. En net zoals het interview met Rodenberg – waarin ze het onder andere heeft over Paastradities en bezoekjes aan haar niet helemaal oma-achtige oma, komen daar wat leuke feitjes uit naar boven: over haar liefde voor bijzondere boetiekjes, over kleren lenen van haar moeder, over een kettinkje dat ze van prins Friso kreeg en een traditiering die ze van haar oma heeft gekregen. Het volledige interview is in de papieren Vogue te lezen, inclusief een fijne fotoreportage van de jonge meid met de koninklijke, maar toch vooral heel gewone allure van de hertogin die het koningshuis op een verfrissend vernieuwende manier in de kijker zet.
Seizoen 4 van ‘Killing Eve’ is laatste: mogelijk spin-offseries in produtie
Seizoen 3 van de in het begin zo waanzinnig succesvolle serie Killing Eve was een langzaam ontsporende trein waar je toch je aandacht niet van kunt losrukken, zo staat beschreven in de S&C-review. De serie had duidelijk zijn beste tijd gehad, de wissel van schrijvers met elk seizoen werkte niet zo goed meer en de charme was er dan misschien nog wel, maar de chemie was in geen velden of wegen meer te bekennen. Tijd om er een eind aan te breien – en of het door de kijkcijfers, de recensies of creatieve verwikkelingen komt weten we niet, maar de producers denken er blijkbaar net zo over. Eerder deze maand werd namelijk bekend dat het vierde seizoen van de serie het laatste zal zijn.
Het is altijd een goed teken als het team achter een serie weet wanneer het mooi is geweest: door zelf de stekker eruit te trekken – al dan niet in overleg met de grote bazen van de zender – kan er in ieder geval een mooi eind worden uitgedacht en uitgewerkt, zonder dat de seizoensfinale op een cliffhanger eindigt terwijl het lot van een nieuw seizoen nog aan een zijden draadje hangt… om vervolgens na een cancellation nooit meer antwoorden te krijgen. Met Killing Eve hadden we dat hoogstwaarschijnlijk niet overleefd – alhoewel, na de magere spanningsboog in het derde seizoen was dat misschien ook wel meegevallen – en nu hebben we in ieder geval nog een paar sprankjes hoop dat de serie er met een knal uit zal kunnen vliegen. Welke kant dat op gaat, is nog vrij onduidelijk na de gebeurtenissen van het derde seizoen… maar hopelijk kan er nog iets van gemaakt worden dat recht doet aan de verwoestende en intense ingrediënten van het eerste seizoen. Wat zou een beter eind zijn voor een kat-en-muisspel van deze proporties dan een zinderende, bitterzoete climax waarin de twee elkaar uiteindelijk in de armen vallen – en een mes in elkaars rug steken omdat ze anders nooit vrij van elkaar zullen kunnen zijn?
Maar… dat zal misschien toch niet gebeuren. De productiemaatschappij heeft namelijk aan meerdere outlets verklapt dat er op dit moment wordt gekeken naar mogelijkheden voor spin-offs, want blijkbaar is er nog meer van het verhaal te vertellen en is de vileine romance tussen Eve en Villanelle nog lang niet alles. Aangezien Jodie Comer al sinds het begin een grote favoriet is bij fans, critici en prijzencommissies zou het zomaar kunnen dat zij één van die spin-offs voor haar rekening zou mogen nemen: velen zijn namelijk nog steeds enorm benieuwd naar hoe zij toch ooit die meesterlijke huurmoordenares is geworden en heel eerlijk, een serie waarin zij met haar prachtige psychologische spelletjes, messcherpe moordplannen en briljante garderobe de show steelt zou fantastisch zijn. Ook de mensen voor wie zij werkt leveren nog genoeg materiaal op, evenals de Twaalf – maar wie houden we voor de gek, eigenlijk is alleen de Villanelle-soloserie echt interessant en bovendien levensvatbaar genoeg. En daarvoor zou ze best dood kunnen gaan in de hoofdserie, toch? Ze zou alleen niet Eve moeten doden, dan zou de karaktermoord die in seizoen drie in gang is gezet helemaal tot een hoogte- – of eigenlijk dieptepunt – komen. Nee, gewoon alleen Villanelle, met wat leuke flirts hier en daar, dan zijn we dik tevreden. Maar wie weet? Het lijkt erop dat er naar meerdere opties wordt gekeken, dus het zou zomaar meerdere kanten op kunnen gaan, aangezien we ook nog lang niet van Game of Thrones af zijn met al die spin-offs die ons nu weer om de oren vliegen. En als de schrijvers – voor de finalereeks is Sex Education’s Laura Neal de baas – de plot in de laatste set afleveringen kunnen rechttrekken en in de eerdere glorie en eer kunnen herstellen, dan zouden de kijkcijfers ook best eens veelbelovend genoeg kunnen zijn om één of meerdere zijspoorseries groen licht te geven.
We zullen de laatste afleveringen voorlopig nog niet te zien krijgen, aangezien de scripts waarschijnlijk op dit moment nog bekokstoofd moeten worden en de opnames pas in de zomer beginnen, dus op de ongetwijfeld bloederige ontknoping moeten we nog wachten tot volgend jaar. Des te langer hebben we de tijd om onze verwachtingen aan te scherpen… al is het natuurlijk maar de vraag of dat wel zo slim is.
