Waar we vroeger maar gewoon de krantenrubrieken of straataffiches moesten afwachten als we wilden weten of er nieuwe platen, televisieprogramma’s, boeken of films aankwamen, hebben we het nu een stuk gemakkelijker: bijna dagelijks stroomt het internet wel over van de trailers, previews, aankondigingen en interviews. Voorpret is bijna net zo belangrijk geworden als kennis, want voorpret is uitstekende promo… en dat is ook niemand kwalijk te nemen, want als je houdt van de populaire- en entertainmentcultuur, kan nieuws over je favoriete serie oprecht iets zijn wat het leven leuker maakt. Maar met een spectrum aan brede interesses is het bijna onmogelijk om bij te houden wat de moeite van ter harte nemen waard is, zeker omdat er ook nog zoiets bestaat als tijdloze tussendoortjes en omdat sommige nieuwtjes wellicht niet altijd meer nieuwswaarde, maar nog wel interessewaarde hebben. Bij deze: een nieuwe rubriek, met alle nieuwtjes op één plek.
Netflix toont officiële posters en teaser trailer voor ”Bridgerton”
Sinds bekend werd gemaakt dat het eerste project van Shonda Rhimes’ miljoenendeal met Netflix het moderne kostuumdrama Bridgerton zou zijn, hebben we reikhalzend uitgekeken naar elk beetje nieuws en gesmuld van elk voorproefje. De serie, van het meesterbrein achter topseries Grey’s Anatomy, Station 19, Scandal en How to Get Away With Murder, is gebaseerd op de romanserie van Julia Quinn, geschreven aan het begin van deze eeuw – we schrijven 2000-2006. De achtdelige reeks vertelt het verhaal van de aristocratische familie Bridgerton met acht kinderen die in het Regency-tijdperk stuk voor stuk een geschikte huwelijkspartner proberen te vinden die hun hart ook nog eens een beetje sneller laat kloppen, terwijl ze ook een sociale reputatie hoog moeten zien te houden. Alle ins en outs van het ”social season” worden intussen verslagen in de Society Papers van de mysterieuze Lady Whistledown. Het resultaat schreeuwt al ”Jane Austen met een scheutje Gossip Girl” en die formule leent zich uiteraard perfect voor een serie: een kostuumdrama met klasse, maar vooral heel veel flair, verve, kleur en pit, een tikkeltje lollig en satirisch, en vooral lekker speels – met instrumentale versies van pophits van Ariana Grande en Shawn Mendes als soundtrack. Het is een serie die voor het eerst laat zien dat het genre van de ”romannetjes” niet miskend dient te worden: er is een gigantisch massapubliek voor deze boeken en zoals producent Betsy Beers zegt in een interview met Entertainment Weekly: dit zijn gewoon goede verhalen over emotionele en sociale politiek, die het juist verdienen om vertaald te worden naar het kleine scherm – want sowieso, maar ook juist in tijden van corona hoeft niet alles wat de klok slaat van hoogstaand cultureel niveau te zijn en is het bovendien tijd dat we cultuurkwaliteit leren herdefiniëren, aangezien een serie als Bridgerton dan wel geen The Queen’s Gambit is, maar zij het met een andere vorm en inhoud toch best hetzelfde niveau van kwaliteit kan bereiken.
Als we de website mogen geloven, begeeft het in ellebooghandschoenen en jacquets gehulde ensemble zich in een vroeg-negentiende-eeuwse wereld van seksuele allure, macht, romantiek, verraad en poederdoosglamour. Het eerste seizoen volgt de plot van het eerste boek, waarin de romance tussen oudste Bridgerton-dochter Daphne (Phoebe Dynevor, Younger) en Simon Basset (Regé-Jean Page, For The People) centraal staat. Zij is naïef, een product van haar beschermde opvoeding, en moet nu debuteren in het sociale seizoen… en dat leidt tot een nepromance met de ondoorgrondelijke hertog Simon, die helemaal niet zit te wachten op de hectiek van hofmakerij. De cast wordt aangevuld door een sterk diverse mix van onder andere Adjoa Andoh (Thunderbirds Are Go), Jonathan Bailey (Broadchurch), Sabrina Bartlett (Victoria) Ruth Gemmell (Home Fines) en Golda Rosheuvel (Lady Macbeth), en ook dat is een bewust ankerpunt van de serie: de makers spelen met het idee van een maatschappij waarin mensen van kleur net zo goed een machtspositie kunnen bekleden, een maatschappij die niet zo ver van de onze afstaat, om zo ook het tijdbeeld dichterbij te brengen. Dat gebeurt bovendien ook door hoe sexy en stomend de serie is gemaakt: dat is een niet mis te verstaan ingrediënt van de boeken, en de serie moet laten zien dat seksualiteit ook in de tijd van decorum en deugdzaamheid gewoon bestond. O, en klein detail: niemand minder dan Dame Julie Andrews wordt de Gossip Girl van deze serie: ze leent haar stem aan het personage van Lady Whistledown en zal dus de boel aan elkaar praten. En eerlijk is eerlijk: in de teaser klinkt haar stem alvast fantastisch en is er aan spektakel, zwoele blikken en sappige scènes alvast geen gebrek. Dit zou wel eens dé serie van de komende jaren kunnen worden.
Het eerste seizoen van Bridgerton bestaat uit acht afleveringen en staat vanaf Eerste Kerstdag op Netflix.
Trailer voor ”The Princess Switch: Switched Again”
Als er één kerstfilm is waar de hele wereld dit jaar collectief naar uitkijkt… nee, dan is het niet het vervolg op The Christmas Chronicles en ook niet Dolly Partons kerstfilm. Voor sommige mensen is het misschien Jingle Jangle, maar het merendeel van de Netflix-abonnees zit toch vooral smachtend te wachten tot de dag dat ze een The Princess Switch-marathon kunnen houden omdat deel twee dan eindelijk uit is. En voorheen hadden we – afgezien van wat foto’s en een beetje informatie over de plot – nog niets waar we ons ongeduld alvast mee konden sussen… maar gelukkig is daar nu verandering in gekomen, want we hebben een trailer! In deze film speelt Netflix-lieveling Vanessa Hudgens niet twee, maar dríe versies van zichzelf: de New Yorkse Stacy en de Belgravia…anse? Belgravische? hertogin Margaret ontdekken namelijk dat ze nóg een dubbelganger hebben. De trailer begint – goddank, want heel veel kunnen onze tere hersentjes niet aan met zo’n ingewikkelde kerstfilm – met een ”hoe zat het ook alweer”-terugblik, waarin we zien dat Margaret en Kevins relatie in zwaar weer verkeert vanwege haar koninklijke plichten… en wellicht ook vanwege een koninklijke beau. En dus is het tijd voor een heerlijke tweede switch, want tja, zo los je blijkbaar problemen op in Belgravia. Klein probleempje: de derde dubbelganger – Fiona, een nichtje van Margaret – wil ook wel eens meedoen – en dat is nou net géén goed idee. Kortom, genoeg hilariteit, romantiek en kerstpret voor de boeg… en gelukkig hoeven we niet langer te wachten, want The Princess Switch: Switched Again staat nú op Netflix!
Nu verschenen: derde poëziebundel Rupi Kaur, ”home body”
Rupi Kaur is misschien wel de bekendste naam uit de beweging van jonge, moderne urban poets die poëzie weer hip, toegankelijk en waardevol hebben gemaakt. Samen met genregenoten als Lang Leav en Amanda Lovelace trok ze in het afgelopen decennium een miljoenenpubliek met korte, Instagram- en Tumblr-waardige gedichten in eenvoudige taal over thema’s als liefdesverdriet, vriendschap, zelfbeeld en angst. Sommigen zouden het afdoen als namaakpoëzie of het niet eens poëzie wíllen noemen, maar feit blijft dat vooral Kaur een golf teweeg heeft gebracht in de moderne poëziecultuur. Een golf waardoor een geheel nieuwe generatie dichters hun stem heeft kunnen vinden en die tegelijkertijd een nieuwe generatie lezers geïnteresseerd heeft gemaakt in poëzie, een golf die heeft laten zien dat poëzie ook klein, subtiel en intiem kan zijn en dat een kleine speling van woorden er al voor kan zorgen dat je een gedicht op twee verschillende manieren kunt lezen, een golf die duidelijk heeft gemaakt dat complexe stijlfiguren en gedichten die je als uien moet afpellen ook niet alles zijn: dat juist de eenvoudigste, kortste zinnetjes ons soms het hardste kunnen raken.
De Indiaas-Canadese Kaur werd in eerste instantie bekend door een studieproject in de vorm van een fotoserie die menstruatie in beeld bracht: ze protesteerde toen Instagram één van de foto’s offline haalde en dat leverde haar een hele riks nieuwe volgers op, die al snel verliefd werden op de poëzie die ze zo af en toe postte. Flash forward naar 2020 en ze heeft twee dichtbundels op haar naam staan: milk and honey en the sun and her flowers zijn zo populair dat een uitgever haar kort nadat ze milk and honey in eigen beheer had uitgebracht benaderde voor een contract en inmiddels geeft ze spoken word-optredens en is haar online entourage onvoorstelbaar groot. Haar stijl wordt door veel jonge dichters gebruikt als bron van inspiratie en haar boeken zijn onder andere ook in het Nederlands vertaald. Haar schare van fans heeft de afgelopen jaren – sinds de verschijning van the sun and her flowers in 2017 – vol gepast ongeduld gewacht op nieuws over haar derde boekenbaby… en inmiddels is dat nieuws er, want Kaurs derde boek home body is sinds 17 november verschenen.
Zoals Kaur het zelf beschrijft:
‘home body’ is a love letter to the self.i began writing this book at a time i felt completely lost in both my inner and outer world. ‘home body’ is about what broke my heart. and what put it back together. i wrote while fighting a difficult battle with depression and anxiety. i wrote while getting help. i wrote while getting better. i wrote on days i couldn’t make it out of bed. on days i rejoiced in the company of friends. i wrote when i hurt. and when i cried. i wrote when i found laughter again. i wrote about the support of sisters. i wrote when the world burned from the fires of injustice. i wrote about the hope given to me by community. i wrote when i saw my parents getting tossed out by a world that valued them solely for the labor they produced. i wrote about honoring my mind and body so i could wake up and help build a world that serves all people. ‘home body’ is how i learned to thunder. roar. and shine.
Kaurs werk laat zich niet echt in woorden vatten: milk and honey was zo emotioneel beladen en revolutionair in stijl dat het onmogelijk was om er onberoerd door te blijven, met enorm veel donkere rauwheid en rafelrandjes van leed en pijn. the sun and her flowers was daarna een baken van genezing, van veerkracht, van groei en bloei en van stralen in het licht van waar je vandaan bent gekomen en waar je naartoe kunt. En nu is er home body, een boek dat is voortgekomen uit een periode waarin Kaur in een diepe depressie zat. Zoals ze op Instagram vertelt, was er veel tijd en bovendien suïcidaliteit voor nodig voor ze aan zichzelf durfde toe te geven dat ze daadwerkelijk depressief was, ondanks haar leven van succes en privilege. Toen ze uiteindelijk durfde toe te geven dat ze hulp nodig had en die hulp ook zocht, werd daar home body uit geboren: een bundel over wat depressie en angst betekenen, over welke vormen ze aannemen. Het eerste deel, mind, gaat letterlijk over haar pogingen om in woorden te vatten wat er in haar lijf, hart en hoofd gebeurde in die periode, maar het hele boek is volgens Kaur een soort liefdesbrief aan jezelf terugvinden en bij jezelf terugkomen. Het tweede deel, heart, van de bundel gaat over hoe ze het concept en idee van liefde leerde herdefiniëren na een scala aan nare ervaringen en slechte voorbeelden, en in deel drie – rest – gaat ze in op het gevoel van minderwaardigheid, van niet genoeg zijn, van t niet goed genoeg doen – het gevoel dat voor haar ten grondslag lag aan de depressie an sich – maar ook juist op de waarde van rust en reset. Het laatste deel ten slotte heet awake en gaat over vechtlust, over het bundelen van krachten in tijden van crisis en over veerkracht en hoop.
Al met al zou dit best eens Kaurs persoonlijkste boek kunnen zijn, en wellicht haar beste. home body is nu online en in de boekhandel verkrijgbaar, en de Nederlandse vertaling van Anke ten Doeschate is inmiddels ook verschenen bij uitgeverij Orlando, onder de titel thuis in mezelf.
”Emily in Paris” vernieuwd met een seizoen ”deux”
Slechte personages, slechte plot en superslechte stereotypering: dat is wat kijkers tot nu toe over de Netflix-komedieserie Emily in Paris te zeggen hebben gehad. Het is één van de meest besproken series van het najaar, en als we de reacties mogen geloven, hoort de serie thuis bij de A Christmas Prince– en The Princess Switch-kerstfilms die zo belachelijk en ridicuul en idioot slecht zijn dat mensen er onmiddellijk hun hart aan verpanden. Dat is in ieder geval wel duidelijk, want ondanks de controverse heeft de serie inmiddels groen licht gekregen voor een tweede seizoen. De aankondiging – een verrukkelijk mailtje over dat Emily nog ietsjes langer in Parijs moet blijven en een al even verrukkelijke video waarin alle hoofdrolspelers hun uiterste best doen om ‘deux’ zo sexy mogelijk te laten klinken – is helemaal Netflix en hoewel de kijkers hun misprijzen niet onder stoelen of banken hebben gestoken, zijn de ‘wat vreselijk, natuurlijk ga ik het kijken’-reacties niet van de lucht. Kom maar door met dat tweede seizoen, dus, want Emily en Pari zijn nog niet klaar met elkaar.
Billie Eilish dropt nieuwe single ”Therefore I Am”
Billie Eilish heeft een bijzonder goed jaar achter de rug: even afgezien van de pandemie die ‘goed’ voor iedereen sterk relativeert, tenminste. Ze mocht in januari maar liefst vijf Grammy’s en heeft sindsdien vier nieuwe tracks uitgebracht: het hypnotiserende everything I wanted, de Bond-titelsong No Time To Die en het vrij ondoorgrondelijke my future. Maar de zangeres is nog niet klaar: ook op haar nieuwste single Therefore I Am komen haar alternatieve sound en filosofische manier van schrijven weer perfect samen met een productie die wel even blijft hangen. En over filosofisch gesproken: in dit nummer haalt ze filosoof Descartes aan met zijn ”ik denk dus ik ben.” In de tekst lijkt ze het verder vooral te hebben over dat mensen die doen alsof ze heel wat zijn omdat ze haar kennen, terwijl ze haar eigenlijk helemaal níet kennen en ze zichzelf meer intellect toekent dan hen. Het is catchy, alternatieve pop en de video is lekker speels. Als het tempo waarin ze nieuwe tracks de wereld in slingert ook maar iets verraadt over wanneer haar nieuwe album komt, dan zou het best eens kunnen zijn dat we niet al te lang hoeven te wachten.
Trailer voor Disney+-kerstfilm ”Godmothered”
Disney wist vorig jaar hoge ogen te gooien met eerste originele kerstfilm Noelle, waarin Anna Kendrick te zien was als de charmante zus van de kerstman die plots de feestdagen moet redden. Het was geestig, luchtig, met een zeer hoog schattigheidsgehalte en vol van leuke knipoogjes en mooie laagjes. Hoog tijd dus voor een opvolger, in de vorm van Godmothered: een goed bewaard geheim waar pas afgelopen week details over bekend werden met de officiële release van een paar foto’s en een eerste trailer. Doorgewinterd comédienne en stemactrice Jillian Bell speelt de rol van goede fee-in-opleiding Eleanor, die de feeënacademie verlaat om in de echte wereld op zoek te gaan naar een meisje dat nooit haar petemoei heeft gekregen en inmiddels volwassen is geworden: Mackenzie, gespeeld door Shopaholic- en Arrested Development-ster Isla Fisher. Maar de echte wereld is niet bepaald feevriendelijk, en Mackenzie zit inmiddels ook niet meer te wachten op wat ze destijds niet kreeg…
Als iets aan de beelden je bekend voorkomt, dan kan dat kloppen: het riekt naar zelfplagiaat in positieve zin. Deze formule, voor zover je het na twee keer gebruiken een formule kunt noemen, van een inwoner van een magisch koninkrijk die terecht komt in het zeer onsprookjesachtige echte leven en daar een beetje magie probeert over te brengen, hebben we al eerder gezien in de klassieke Disneyhit Enchanted, met Amy Adams en Patrick Dempsey (we wachten nog steeds op een vervolg). Die opzet werkte toen bijzonder goed, en ook nu lijkt het weer een feestje van glunderen en gniffelen en verkneukelen te worden: het is misschien niet het meest originele verhaal, maar een beetje ”nog lang en kerstgelukkig” kunnen we allemaal wel gebruiken, toch? De film belooft in ieder geval een fijn sfeertje van magie, met een vleugje naïviteit en vooral veel warmte van een hart dat langzaam ontdooit en opwarmt… en alleen het goeie petemoei-verhaal belooft al genoeg. Godmothered is vanaf 4 december te zien op Disney+.
Poster en teaser trailer voor seizoen 2 van ”Dickinson”
AppleTV+’s Dickinson is zonder twijfel één van de beste series van het afgelopen jaar: de hier en daar gedramatiseerde, maar toch ook op de juiste momenten zeer integere en authentieke show duikt in de jonge jaren van de bekende dichteres die de laatste jaren weer zo in trek is bij het grote publiek. Hailee Steinfeld, die eerder vooral bekend was als zangeres van hits als Most Girls en Love Myself, kruipt samen met onder andere Jane Krakowski, Ella Hunt en Adrian Enscoe in de huid van de sombere, nog voor-Burgeroorlogse negentiende eeuw. De eigentijds excentrieke serie heeft Apples streamingdienst op de kaart weten te zetten als een niet te onderschatten speler in de ‘oorlog’ en critici waren nog vóór de première van de eerste afleveringen al zo enthousiast dat het tweede seizoen toen al een gegeven was… net zoals het derde seizoen nu ook al is aangekondigd, maanden voor de start van de tweede serie. De poster laat een prachtige Steinfeld zien, in het geel, liggend in een veld met boterbloemen… en dat geel is vast geen toeval, aangezien de kleur creativiteit, maar ook bedrog en jaloezie symboliseert. En laat het nou net zo zijn dat de tweede serie dieper in Emily’s pad naar roem duikt, nadat de finale van de eerste acht afleveringen liet zien hoe ze zichzelf verbeten tot schrijfster verklaarde nadat broer Austin achter haar innige liefdesrelatie met zijn verloofde Sue kwam. Met andere woorden: ze is wel klaar met klooien en wil nu eens echt gaan zorgen dat de wereld weet dat ze wél een grote poëet is. En tja, zoals de teaser laat zien, dan vraag je de geesten om hulp. Dickinson gaat vanaf 8 januari verder op AppleTV+.
Eerste beelden van kerstspecial en tweede seizoen ”High School Musical: The Musical: The Series”
Het is een soort universele waarheid dat niemand echt hoge verwachtingen had – of durfde te hebben – van de High School Musical-seriereboot van Disney+. Waarom zou je een filmreeks nieuw leven inblazen die thuishoort in de canon van ”popcultuur die zo erbarmelijk slecht was maar waar je toch nooit een kwaad woord over zult zeggen omdat het je hele tienertijd heeft gedefinieerd”? Nou… omdat de reboot duizend keer beter zou worden. De serie speelt zich af op East High, waar de films zijn opgenomen, en volgt een stel tieners voor wie de nalatenschap van de franchise in hun DNA zit… maar die nog nooit een podiumversie van de musicalfilm hebben opgevoerd. En dus wordt dat op touw gezet door hun nieuwe dramadocent. Het resultaat? Een verhaal dat niet rammelt maar staat als een huis, verteld door een ensemble van frisse gezichten die ook nog eens talent hebben én even oud zijn als hun personages, wat nogal een prestatie is in het hedendaagse Hollywood. De intertekstuele verwijzingen naar de films zijn ongelofelijk leuk en zorgen ervoor dat je je al heel snel heel verbonden voelt met deze mensen, omdat ook wij – zij het een decennium later – zijn opgegroeid met de films en het gewoon ontzettend tof is om te zien dat die hen nu inspireren om hun eigen dromen te volgen… want als er zo’n film is gemaakt op je eigen school, dan moet dat haast wel voorbestemd zijn, toch? Veel leuker nog is dat het geen remake is en ook geen reboot genoemd kan worden: het is een heel nieuw iets dat de filmfranchise als startstation heeft, maar daarna een heel eigen ding doet. De personages zijn kleurrijk, divers, steken zichzelf niet onder stoelen of banken en zijn allesbehalve eendimensionaal: ze hebben zoveel verschillende karaktertrekken en motieven en verhaalrichtingen en daardoor wordt de plot ook alsmaar beter… maar dat heeft voor een groot deel ook te maken met de soundtrack. Want ja, natuurlijk zijn er covers van de originele HSM-nummers, soms heel subtiel en soms volledig gechoreografeerd, maar er is steeds een twist waardoor de manier van brengen ook echt steeds een cruciaal verhaalmoment is, zoals Ricky (Joshua Bassett) die When There Was Me And You zingt, de drie verschillende versies van Start of Something New en een passief-agressieve vertolking van What I’ve Been Looking For. Maar eerlijk is eerlijk: dat haalt het niet bij de tien originele nummers. Het is geen geheim meer dat de hoofdrolspelers zelf hebben mogen meeschrijven aan dat deel van de soundtrack, en alles bij elkaar zit er een briljant team van songwriters achter parels als Wondering, Born to Be Brave, All I Want, Just For A Moment en I Think I Kinda You Know: stuk voor stuk nummers die je van je sokken blazen met wat ze over de personages en hun onderlinge dynamiek zeggen, die inspelen op thema’s als zelfempowerment, eerste liefde, je eigen pad kiezen en iemand uitleggen hoe belangrijk diegene voor je is… en alles wat daarbij hoort. Het zijn namelijk juist die momenten waardoor je beseft dat de serie écht heel goed is en iets presenteert wat het huidige televisielandschap gewoon heel hard nodig heeft: pretentieloze oprechtheid verpakt in iets vertrouwds dat toch ook vernieuwend is. O ja, en dan hebben we het natuurlijk nog niet eens gehad over de heerlijke humor – die soms zo subtiel is dat je wéét dat de schrijvers het aan het volwassen publiek hebben willen richten – de romantische dynamiek en sowieso de chemie tussen de personages en de acteurs. Een ontzettend fijne serie dus, die zichzelf met elke aflevering opnieuw heeft bewezen…
…en een tweede seizoen kan dan natuurlijk niet uitblijven. Eerder dit jaar werd al bekend dat de groep in de tweede serie Beauty and the Beast zal gaan opvoeren, maar hopelijk krijgen we ook nu weer covers van nummers uit de tweede HSM-film: met Nini die moet kiezen tussen haar leven op East High en een exclusieve theaterschool is er genoeg ruimte voor Gotta Go My Own Way en tijdens de repetities voor de musical zie ik ze ook nog wel uitbarsten in You Are The Music In Me. Hoe dat er precies uit gaat zien, moeten we nog maar even afwachten, zeker aangezien de productie vertraging heeft opgelopen door de pandemie. Dat heeft echter wel een ander voordeel gehad, want de producenten misten het filmen en de cast op zeker moment zo dat ze opperden om een kerstspecial te maken in de aanloop naar het tweede seizoen. Of deze special echt een verhaal zal hebben of dat het meer een soort get-together zal zijn waarin de acteurs hun favoriete kerstherinneringen ophalen en samen én los van elkaar kerstnummers zingen is nog even afwachten, maar de foto’s en de preview zien er alvast leuk genoeg uit… zeker omdat het een mooie inleiding zal zijn op de seizoenspremière, die zich eveneens rond de feestdagen afspeelt.
De special is vanaf 11 december te zien op Disney+, maar de soundtrack is nu al te downloaden en streamen.
Trailer voor Disney+-film ”Black Beauty” met Mackenzie Foy en Kate Winslet
Black Beauty is één van de meest geliefde en vaakst bewerkte verhalen: het boek van Anna Sewell dateert van 1877 en vertelt het levensverhaal van het welbekende gitzwarte paard, waarin al zijn eigenaars en andere paarden een plekje krijgen. Op IMDb levert de titel alleen al talloze hits op: van een verfilming uit 1994 met Sean Bean tot een televisieserie uit de jaren zeventig. De laatste keer dat filmmakers een poging hebben gewaagd tot het afleveren van en nieuwe versie was in 2015, met de inmiddels overleden Luke Perry in de hoofdrol: het verhaal werd toen voor het eerst in een modern decor geplaatst, en dat is met de nieuwe bewerking van Disney+ opnieuw het geval. Dit keer is Black Beauty een merrie, met Kate Winslet als haar stemvertolker, en bouwt ze als wild paard een vriendschap op met de vijftienjarige Jo – gespeeld door Mackenzie Foy, bekend van Twilight: Breaking Dawn Part 2 en The Nutcracker and the Four Realms. In hoeverre de verfilming trouw is aan het verhaal, is twijfelachtig, aangezien Black Beauty van oorsprong als het goed is geen wild paard was… en als we door de reacties op YouTube scrollen zijn er flik wat mensen die dit überhaupt geen Black Beauty vinden. Maar wat voor naam er ook op geplakt wordt, eerlijk is eerlijk: het verhaal dat de trailer laat zien – over hoe Beauty en Jo een band opbouwen doordat ze allebei hun familie zijn kwijtgeraakt en elkaar vervolgens ook kwijtraken én terug lijken te vinden wat ze het liefste willen – bezorgt behoorlijk wat kippenvel, zeker in combinatie met een bijzonder mooi soundtracknummer op de achtergrond. Een gevalletje ”erin met open blik en misschien verrast het wel.” Nu te zien op Disney+.
Demi Lovato dropt drie singles in vijf weken tijd
Demi Lovato had een groots jaar moeten hebben: voordat de pandemie losbrak en de Black Lives Matter-beweging heviger dan ooit oplaaide, had ze plannen om van 2020 het jaar van haar comeback te maken, met de verschijning van haar langverwachte zevende album uit moeten brengen, haar eerste plaat sinds haar terugval en overdosis in 2018. Maar hoewel flink roet in het eten heeft gegooid en ze haar platform nu vooral gebruikt om een podium te bieden aan de stemmen die gehoord moeten worden, is die comeback er toch wel degelijk gekomen. De afgelopen maanden heeft ze namelijk niet stilgezeten en maar liefst drie singles uitgebracht in vijf weken tijd. Dat begon met een samenwerking met DJ Marshmello, bekend van successamenwerkingen met artiesten als Bastille, Selena Gomez, Khalid en Halsey. Hun gezamenlijke track was OK Not To Be OK: een single helemaal in lijn met Lovato’s meest recente werk – dat een treffende combinatie is van kwetsbaarheid en kracht. Het nummer, gelanceerd met een website en een sterk statement over geestelijke gezondheid, eerlijk zijn over hoe je je voelt en om hulp vragen als je er met jezelf niet uitkomt, sluit naadloos aan op I Love Me, waarin Lovato het heeft over hoe hard we voor onszelf zijn en hoe moeilijk het is om dat níet te zijn, ook al is self-empowerment nog zo belangrijk… en OK Not To Be OK is een hart onder de riem voor iedereen die het spoor wel eens bijster raakt in hoe hard we voor onszelf zijn en hoe weinig we daar soms voor terug lijken te krijgen. Ook de videoclip past er perfect bij: in de video voor I Love Me zagen we diverse eerdere versies van Demi, en nu is het haar twaalfjarige zelf die ze in de spiegel ziet en die ze probeert te vertellen dat het oké is om niet oké te zijn. Als we bedenken hoe veel Demi heeft verteld over hoe moeilijk ze het tijdens haar Disney-tijd heeft gehad, is dat een bijzonder passende keuze… en het nummer is als geheel ontzettend sterk, van de electropop-sound die zowel subtiel als bombastisch is en de opbouw in de coupletten tot de tekst die zo treffend is dat er echt een boodschap van begrip en steun van uitgaat: één van Lovato’s beste nummers, en hopelijk een onderdeel van haar nieuwe album.
OK Not To Be OK werd gevolgd door nog twee tracks: eind september liep de relatie tussen Demi en acteur Max Ehrich stuk – een behoorlijk vuile en vooral héél publieke breuk – en dat leidde tot de release van ballade Still Have Me, een prachtig, ingetogen liedje dat door de rauwe kracht in de noten rechtstreeks je hart binnenkomt. De tekst vertelt over hoe de grond onder je voeten vandaan kan zakken en je wereld in elkaar kan storten, maar dat je dan altijd jezelf nog hebt en dat je jezelf dan ook weer overeind kan helpen: een hele sterke, herkenbare boodschap voor vrijwel iedereen die ooit een flinke tegenslag te verduren heeft gekregen, zij het een breuk, gezondheidsproblemen, een ander soort verlies of een donkere periode. Je hebt altijd jezelf nog – bijzonder genoeg is ook dat een mooie lijn die terugvoert op OK Not To Be OK.
Half oktober ten slotte verscheen Commander In Chief, een zwaar beladen, politiek gethematiseerd nummer waarmee Demi uithaalt naar de Trump-regering, maar ook naar de ”bad guys” in het Black Lives Matter-verhaal. Vooral het zinnetje how does it feel to still be able to breathe komt flink binnen met het oog op de George Floyd-tragedie. Een enorm krachtig, heftig nummer: de video brengt mensen uit minderheidsgroepen in beeld en roept op tot saamhorigheid en het laten horen van je stem. Een perfecte match voor Demi’s stem en persoonlijkheid en hopelijk ook een knaller van het album.
Luistertip: Kelsea Ballerini gooit album ”kelsea” om naar intieme, stripped-down versie ”ballerini”
Afgelopen voorjaar had Kelsea Ballerini niet bepaald de release-rollout waar ze met haar derde en tot nu toe meest persoonlijke studioalbum, kelsea, van gedroomd had: er was maar heel weinig mogelijk wat betreft lanceerfeestjes, optredens en interviews. Maar dat heeft de countryster er niet van weerhouden om weer aan het werk te gaan. Zo heeft ze inmiddels haar eigen radioshow op Apple Music en heeft ze drinknummer hole in the bottle, een countrysong ten voeten uit, tot officiële single gemaakt – inclusief een remix met Shania Twain én een al even verrukkelijke clip. In de video, die zo uit het Unapologetically-tijdperk zou kunnen komen, heeft de zangeres in de meest stijlvolle outfits de grootste lol met haar onbevangen liefde voor wijn – bijna alsof het een verbeelding is van de heerlijke roes waar je in belandt als je aangeschoten bent. Met een productie om u tegen te zeggen – en waarmee ze al net zoveel countrygoudstatus laat zien als genregenoten Miranda Lambert, Maren Morris en Carrie Underwood hebben.
Maar dat is nog niet alles. Hoewel kelsea een frisse wind is van krachtige kwetsbaarheid, oprechte openheid en eigenzinnige herkenbaarheid, heeft het album geen enkele nominatie voor de prestigieuze Academy of Country Music Awards in de wacht weten te slepen. Daar heeft Kelsea echter een ijzersterk antwoord op: tot ieders verrassing heeft ze in september ballerini uitgebracht, een soort Side B van kelsea, een nieuwe, gestripte, akoestische, intieme versie van alle dertien nummers. Inclusief nieuwe songtekstvideo’s – die verdacht veel lijken op de lyric video’s van Taylor Swifts folklore – én nieuwe audiovideo’s. Zoals de zangeres het zelf uitlegt: het is de andere kant van hetzelfde verhaal. Het concept is gebaseerd op je voornaam en je familienaam: voor de zangeres is ”Kelsea” alle hoop en dromen en beloftes en verwachtingen over wie je bent en wie je zou kunnen worden: het is de versie van jezelf die je het liefst wilt laten zien, die je het liefst wilt zijn, de glitterige, uitgelaten, onbevangen versie. Maar daaronder zit een diepere laag, een rauwere laag, een laag van kwetsbaarheid en van echte emotie, een caleidoscoop waar je niet om hebt gevraagd zoals je ook nooit vraagt om de bagage die je meekrijgt vanuit je familiestamboom en je achternaam. Samen zijn ze de twee kanten van wie je bent en de twee kanten van het verhaal dat je vertelt. Een ontzettend interessant en fascinerend en slim concept: als je erover nadenkt, is er met elk statement dat je maakt ook iets wat je niet zegt, maar toch ook weer wel zegt. Neem nou club: de nieuwe versie van dit nummer werd uitgebracht bij wijze van leadinsgle en klinkt veel rustiger en eerlijker. De kelsea-versie is uitgelaten, een ode aan het introvert zijn, in de trant van ”ik heb lekker geen zin om te gaan clubben en daar verontschuldig ik me niet voor”… maar de ballerini-versie is veel kwetsbaarder, met een ondertoon van vertwijfeling: ”wat is er mis met mij dat ik niet wil clubben zoals mijn vrienden, moet ik me ervoor schamen en hoor ik er eigenlijk wel bij dat ik dit niet wil”? Twee kanten van hetzelfde verhaal. Daarnaast is ballerini ook haar manier geweest om zelf weer verliefd te worden op het album na de teleurstelling van de karige release: ze heeft het album opnieuw uitgevonden om zo ook haar relatie ermee te kunnen versterken, en daarnaast is het hoe het album zou klinken als je er níet mee zou touren: zacht, intiem, met een twist, weg van het commerciële maar niet van het speelse en swingende.
En het resultaat mag er absoluut zijn: in sommige gevallen gaat het maar om subtiele veranderingen, zoals een instrument dat is toegevoegd of weggelaten, maar over het geheel genomen is elke track op ballerini duidelijk anders dan de kelsea-tegenhanger. Bij sommige tracks is de tekst ietsjes anders – zoals homecoming queen? – en bij andere nummers is de melodie iets verdraaid waardoor het nummer opeens een heel andere flow heeft. De twee duetten, the other girl en half of my hometown, zingt Kelsea nu in hun geheel zelf en ook dat heeft iets bijzonders: nu is het háár verhaal, niet dat van haar én iemand anders. Bijna elk nummer zorgt ervoor dat je iets anders naar de tekst gaat kijken: soms is het gewoon een lekker speelse en eigenwijze twist, maar in veel gevallen zijn ook de vocals een stuk helderder, creatiever, intiemer en gewoon sterker. Favorieten zijn absoluut a country song, club, homecoming queen?, the other girl en half of my hometown. Een album dat, net als folklore, maar weer eens bewijst wat voor briljante dingen er kunnen ontstaan wanneer ons bestaan aan banden wordt gelegd. Hopelijk scoort het album een nominatie voor de Grammy’s van 2022, want voor die van dit jaar was ze net te laat.
Oh, en omdat het kan – geniet mee van deze ongelooflijk geweldige performance van the other girl met Halsey tijdens de CMT Music Awards. Je kunt veel over Kelsea zeggen, maar een entertainer is ze absoluut geworden sinds Unapologetically.
Pauzetip: korte film ”Once Upon a Snowman”
Disney is momenteel zo booming als maar kan: onlangs werd bekend dat de aandelen van het miljardenbedrijf inmiddels weer terug zijn op pre-pandemiehoogten, en dat wil – zeker na de teleurstelling over het feit dat Mulan geen kaskraker bleek en het moest doen met wat Disney+-inkomsten – nogal wat zeggen. De mensen achter de streamingdienst hebben dan ook niet stil gezeten: er zijn plannen voor meer straight-to-Disney+-content en alleen al in de komende weken kunnen we nieuwe dingen verwachten: de kerstspecial van HSMTMTS, maar ook Black Beauty, Pixarfilm Soul, Godmothered en een kerst-singalong zijn in aantocht. Eén van de huidige verborgen parels is echter de korte film Once Upon A Snowman: een quarantainecadeautje van de mensen achter Frozen om de fans een beetje meer context te geven bij ieders favoriete sneeuwpop. De film duurt amper een kwartier, maar barst niettemin van de Frozen-magie en laat zien hoe Olaf – met vertrouwde stem van Josh Gad – tot leven komt na Elsa’s openbaring en hoe hij probeert te ontdekken wie of wat hij eigenlijk is – wat hem uiteindelijk ook op het pad van Anna en Kristoff brengt. Met een paar heerlijke lach- en smeltmomenten (woordgrap opzettelijk). Perfect om tijdens een werk- of studiepauze een keertje (of twee) te kijken.
Shawn Mendes komt in december met nieuw album ”Wonder”, bijbehorende documentaire en concertfilm nu op Netflix
De Canadese singer-songwriter Shawn Mendes is al sinds zijn debuutalbum Handwritten in 2015 uitkwam één van de grootste hartendieven van de popwereld: hij is pas 22 en debuteerde dus op zijn zeventiende, maar met hits als Stitches, Treat You Better, There’s Nothing Holding Me Back, Mercy, In My Blood en Lost In Japan heeft hij de hitlijsten, awardshows én concertzalen weten te bestormen en veroveren – en er zijn maar weinig tieners en twintigers die zijn jongensachtige charmes, liefdevolle teksten en de manier waarop hij iedereen inpakt met weinig meer dan zijn gitaar – kunnen weerstaan. Sinds de laatste shows van zijn uitverkopende Shawn Mendes: The Tour is hij eigenlijk alleen nog in de media gewest door zijn powerhouse hit Señorita met Camila Cabello – van wie we inmiddels weten dat ze zijn grote liefde en vriendin is – maar nu lijkt hij klaar voor een comeback. Eerder dit najaar liet Mendes weten dat zijn vierde album Wonder heet en begin december zal verschijnen: de plaat telt veertien tracks en is zijn persoonlijkste, eerlijkste en minst gepolijste werk tot nu toe, waarop worstelingen met roem, angsten, twijfels en kwetsbaarheid centraal staan. De intro, titeltrack en het Justin Bieber-duet Monster zijn inmiddels verschenen, met een sound die vooral bombastisch is in ingetogenheid, en volgens de tracklist staan ons nog nummers als Teach Me How To Love, Song For No One en het door Mendes in zijn eentje geschreven Can’t Imagine te wachten. Een album dat dat, zo lijkt het althans, best eens een coming of age/coming into your own-dagboek zou kunnen zijn van de jonge zanger die zo snel zo succesvol werd terwijl hij toch nog altijd zo jong is – en dat idee krijgen we vooral doordat Mendes in samenwerking met Netflix een documentaire heeft gemaakt over de aanloop naar en het maken van het album: zijn relatie met Cabello (elk nummer dat hij ooit geschreven heeft, zegt hij over háár geschreven te hebben), de emotioneel heftige tournee en zijn ”ik ben ook maar gewoon een jongen”-gevoel vormen de spil van het verhaal, dat moet laten zien waar Wonder vandaan is gekomen. Ook staat de registratie van Mendes’ optreden in zijn geboorteplaats in Canada inmiddels op Netflix… we kunnen zeggen wat we willen, maar voor de promotie is alles uit de kast gehaald. Nu maar hopen dat het ook mooie verkoop- en streamcijfers oplevert.
Julia Michaels neigt naar catchy pop op debuutalbum-leadsingle ”Lie Like This”
Julia Michaels kennen we vooral als songwriter, als een verborgen gezicht achter hits van onder andere Selena Gomez, Kelly Clarkson, Ed Sheeran en Hailee Steinfeld. Inmiddels staat ze zelf ook wat meer in de spotlights, voornamelijk door haar nu voor een Grammy genomineerde duet If The World Was Ending met nu-vriend JP Saxe. Ook schitterde ze met Heaven op de soundtrack van de laatste Fifty Shades-film en scoorde ze een kleine hit met What A Time in samenwerking met Niail Horan. Maar als er één track is waarmee ze zichzelf op de kaart zet, dan is het wel haar nieuwste single Lie Like This, waarmee ze de aanloop naar haar debuutalbum aftrapt. Zoals ze zelf ook aangeeft, is dit ontzettend catchy, uitgelaten en uptempo nummer een voorproefje van de door liefde en verliefdheid gedomineerde plaat: voorheen schreef ze vooral over geestelijke gezondheidsproblemen, maar nu wil ze vooral met de wereld delen hoe gelukkig en verliefd ze is. Het is een beetje een andere Michaels, met haar plots bruine lokken, styling tot in de puntjes en nieuwe dosis sexy zelfvertrouwen, maar het staat haar goed: de beat klinkt heerlijk, de uitstraling is tof, het blijft hangen, het is speels en aanstekelijk en leuk , de looks zijn jaloersmakend en het geheel heeft een beetje een old Hollywood-vibe en neigt naar de alternatieve pop die nu vrij trendy is, met een sterke tekst die absoluut naar meer smaakt.
Zien: trailer voor Ryan Murphy-Netflixhysterie ”The Prom”
Wat krijg je als je Ryan Murphy (bekend van Scream Queens, Glee en The Politician) een film laat maken met Meryl Streep, Nicole Kidman en James Corden in de hoofdrollen, gebaseerd op de Broadwaymusical gebaseerd op het waargebeurde verhaal over een meisje dat een groep uitgerangeerde Broadwaysterren inschakelt om haar te helpen haar vriendin mee te vragen naar het schoolbal? Eh… nou ja, dan krijg je een soort hysterische glitterexplosie annex feelgoodkanon met de titel The Prom. De Netflix-film, geschreven door de scenarioschrijvers van de oorspronkelijke show, staat vanaf 11 december op Netflix en belooft nu al een gierend van het lachen-situatie waar je hart ook vooral een dansje van gaat doen, mede door de bijbehorende soundtrack. Het is Streeps eerste musicalfilm sinds Mary Poppins Returns en Kidmans eerste musical sinds Moulin Rouge! in 2001, terwijl Corden zich in dit genre net als Streep al wel heeft bewezen met One Chance en Cats. Ook Kerry Washington (Scandal), Keegan-Michael Key (ook te zien in Netflix-film Jingle Jangle: A Christmas Journey) en Andrew Rannells (Girls) maken deel uit van de cast, met nieuwkomer Jo Ellen Pellman en Wets Side Story’s Anita Ariana DeBose als de twee verliefde meisjes in kwestie.
De trailer belooft in ieder geval al véél goeds: iets met een zeer hoog stikken in je popcorn van het lachen-gehalte, een confetticocon en dat heerlijke ”Broadway blaast je van je sokken”-gevoel: alsof Hairspray en High School Musical een liefdesbaby hebben gemaakt, maar dan tien keer uitbundiger, glitteriger én beter. Deze drie minuten staan namelijk al garant voor een hoop feels en een YASSSSS-gevoel à la Queer Eye – want de boodschap dat je je eigen extravagantie en flamboyantie in al hun heerlijkheid moet omarmen en je inner diva een podium moet geven? Helemaal om. Kom maar door met die Ryan Murphy-hysterie. Ik wil ook best een Broadway-squad die mijn zelfvertrouwen een oppepper geeft. Vanaf 11 december op Netflix.
Eindelijk: Birdy brengt EP ”Piano Sketches” uit, komt in 2021 met nieuw album
Birdy is één van de meest geliefde artiesten van het afgelopen decennium: de half Belgisch-Nederlandse zangeres brak in 2011 op vijftienjarige leeftijd door met haar cover van Bon Ivers Skinny Love en stond daarna binnen de kortste keren bovenaan alle hitlijsten. Haar debuutalbum, uitgebracht in datzelfde jaar, bestond uit covers: zeg je nu People Help The People, dan zeg je eerder Birdy dan Cherry Ghost en ook The National en James Taylor worden onder andere gecoverd op die plaat. Haar eerste echte eigen werk kwam twee jaar later met Fire Within, waar hits als Light Me Up, Wings, Heart Of Gold en Words Are Weapons op te vinden waren. Daarna duurde het even voordat album nummer drie verscheen: in de tussentijd werkte ze samen met Passenger, Rhodes en James Blunt en schreef ze nummers voor films als The Hunger Games, The Fault In Our Stars en Brave, onderwijl nog meer naam makend voor zichzelf doordat haar nummers werden gebruikt in hitseries als The Vampire Diaries. In 2016 was daar dan eindelijk haar derde LP, Beautiful Lies, waarmee ze hits scoorde dankzij nummers als Wild Horses, Keeping Your Head Up en Hear You Calling, waarna ze op tournee ging en over de hele wereld optredens gaf – maar ook liet weten dat ze de industrie soms behoorlijk heftig vond, zeker omdat ze er min of meer in is opgegroeid. Misschien dat ze daarom, 18 miljoen exemplaren van haar muziek en 21 platina singles later en bijna tien jaar na haar debuut, na het einde van haar tournee lange tijd stil is gebleven, op een samenwerkingssingletje of soundtracknummer hier en daar na: is ze gaan studeren? Heeft ze gekluizenaard terwijl ze aan nieuwe muziek werkte? Klinkt logisch, want zoals ze zelf zegt in een interview met Notion: na het succes van haar eerste drie platen had ze tijd nodig om zichzelf en haar werk beter te leren kennen. En inmiddels, vier jaar na Beautiful Lies – in de muziekindustrie is dat anno 2020 een gevaarlijke eeuwigheid – lijkt de alternatieve artiest met haar spookachtige stem en vaak emotioneel diepgravende teksten de weg terug lijkt te hebben gevonden.
Begin november bracht Jasmine – zoals haar naam eigenlijk luidt – namelijk een EP uit met vier adembenemend prachtige pianoballades: zonder de toch nog behoorlijk heftige productie van haar laatste album, met alleen haar stem en haar pianowerk. De nummers – Open Your Heart, Island Lights, If This Is It Now en Just Like A River Does – zijn haar helemaal eigen: melancholiek, een beetje onpeilbaar, alsof er een heel verhaal achter zit dat je nooit echt zult kennen – een soort vertelling, een vuurtorensprookje, waarvan je niet eens precies weet of het waargebeurd is of een soort luchtspiegeling is. Het zijn nummers die pas na een tijdje echt op je inwerken en waar je echt bewust naar moet luisteren om te begrijpen hoe mooi ze zijn, want ‘aanstekelijk” is niet het juiste woord voor deze muziek. Vooral de tweede en laatste track zijn ontzettend mooi, bijna een delicaat soort gevoelig, met een ondertoon van verlies, loslaten terwijl je dat niet wilt en eenzaamheid, als een lang gedicht uit een lang vervlogen tijd dat je in je hart wilt kerven. Dat is altijd al de kracht geweest van Birdy’s muziek, maar met deze nummers is dat nog eens extra het geval. Dit is wat je krijgt als je de popproductie weglaat en haar gewoon echt en in alle oprechtheid haar ding laat doen. En het ziet ernaar uit dat we nog wel meer van deze Birdy gaan zien, want naast de EP komt de zangeres begin 2021 ook met een compleet nieuw album, en daarvoor zijn de verwachtingen – gebaseerd op deze vier tracks, maar zeker ook op haar eerdere werk – bijzonder hooggespannen. Zoals ze tegen Notion zei:
The forthcoming album, titled ‘Young Heart’, possesses a comforting sound that, especially during the world’s current uncertainty, feels like a breath of fresh air and provides a glimpse of hope with every listen. Despite its deep sense of longing and heartbreak throughout, the powerful voice of Birdy offers happiness even during its saddest moments as her inherent gentleness acts as a form of companionship.
Het wordt een plaat waarop storytelling een belangrijk ingrediënt is, en dat is dan ook waarom Jasmine het album voor een groot deel met schrijvers uit Nashville heeft gemaakt. De nummers zijn persoonlijker dan op Fire Within en Beautiful Lies, gaan over verlies, verlangen en hartenpijn, maar ook over hoe ze is gegroeid, zoals het nummer Loneliness moet aangeven. Wanneer de plaat precies uitkomt, hoe de tracklist eruitziet en of de sound erg zal lijken op Piano Sketches is allemaal nog onzeker… maar we hebben in ieder geval iets om reikhalzend naar uit te kijken.
Nu op Disney+: ”folklore: the long pond studio sessions”-concertfilm van Taylor Swift
Toen Taylor Swift afgelopen zomer bij wijze van verrassing haar album folklore uitbracht, was één ding heel duidelijk: ze zou de plaat niet of nauwelijks live ten gehore kunnen brengen. De LP, haar achtste, werd namelijk niet voor niets geboren uit isolatie en eenzaamheid tijdens de pandemie: de zang en instrumenten werden opgenomen in provisorische thuisstudio’s, via videocalls en file drops over en weer. Producers Jack Antonoff en Aaron Dessner zetten het werk uiteindelijk in elkaar in de Long Pond Studio in de New Yorkse Hudson Valley, waar de band The National ook hun albums heeft opgenomen. En hoewel fans Taylor meermaals hebben gevraagd om een livestream-thuisconcert van het album, aangezien een tournee of veel awardshow-optredens er niet in zaten (we hebben het tot zover moeten doen met een vertolking van betty tijdens de ACM Awards) – maar Taylor bleek andere plannen te hebben… zoals bijna altijd het geval is met Taylor. Vorige week maakte ze namelijk bekend dat zij, Antonoff en Dessner in september een dag in de Long Pond Studio hebben doorgebracht om voor het eerst met z’n drieën in dezelfde ruimte over het album te praten en de tracks te spelen… en dat heeft Disney+ geflmd, in de vorm van een intieme, huiskamerachtige concertfilm van bijna twee uur waarin alle zeventien nummers gespeeld én besproken worden en we voor het eerst een echte blik krijgen in het maakproces van dit unieke meesterwerk.
Het is Swifts derde muziekflm van dit jaar: in januari bracht ze haar Netflix-documentaire Miss Americana uit en in het voorjaar verscheen de registratie van haar Lover-concert in Parijs, in najaar 2019, eveneens op Disney+. folkore: the long pond studio sessions is echter hele andere koek. Zoals fans hebben aangegeven: het is bijna als een Secret Session, het luisterfeestje dat Taylor bij elk nieuw album organiseert voor een selecte hoeveelheid speciaal uitgenodigde fans, bij haar thuis. In de film krijgen alle nummers, inclusief bonustrack the lakes, een eigen akoestische uitvoering en vertelt Taylor bovendien in intieme onderonsjes met Dessner of Antonoff het verhaal achter elk nummer. En daar zit ‘m vooral de kracht in, want sommige verhalen – zoals dat van the last great american dynasty en cardigan – kenden we natuurlijk al, maar het zijn juist ook de momenten waarop Taylor een veel kwetsbaarder, eerlijker en pijnlijker luikje open doet, bijvoorbeeld over hoe mirrorball geschreven werd naar aanleiding van het feit dat haar festivaltour werd afgelast en hoe this is me trying een soort hart onder de riem is voor mensen die worstelen met hun geestelijke gezondheid. De verhalen en vertolkingen geven een extra dimensie aan elk nummer en aan de plaat als geheel, die je als luisteraar nog maar eens even goed doet beseffen wat een ultiem briljant meesterwerk het inderdaad is en je bovendien tot nieuwe inzichten laat komen over de persoon en artiest erachter. Het is magisch: de setting, de luchtige en toch bijzonder persoonlijke momenten tussendoor, de eerlijkheid en natuurlijk de optredens, waarbij cardigan, my tears ricochet, august en hoax de hoogtepunten zijn – en een extra bijzonder moment is het exile-duet met Bon Iver alias Justin Vernon, die speciaal ook naar de studio kwam om – op afstand – het nummer ten gehore te brengen. Het resultaat is een prachtige, innemende film die je het liefst duizend keer opnieuw zou willen kijken en die hopelijk nog een extra push geeft om de zes Grammy-nominaties voor folklore – waaronder Album van het Jaar – in overwinningen te doen veranderen. Het bijbehorende livealbum met alle opnames van de studiosessie is ook te beluisteren via alle streamingdiensten.
