Je zou zeggen dat een pandemie en een hoop politieke onrust de entertainmentindustrie grotendeels stil zouden leggen, met artiesten die zouden besluiten dat het niet gepast is om in deze tijden met nieuwe muziek en schaamteloze zelfpromotie te gaan lopen strooien. Maar dat is verre van waar gebleken: New Music Friday is nog steeds wekelijks een ding en er worden nog steeds tal van singles, albums, comebacks en shows aangekondigd, zij het op een wat andere manier, en met behulp van een hoop creatieve oplossingen – laten we zeggen dat grafisch talenten momenteel genoeg te doen hebben met al die vernuftig visuele video’s en performances. De New music notes-rubriek licht eens in de zoveel tijd het interessantste muzieknieuws uit, van albumaankondigingen tot videoclips en van onverwachte singles tot bijzondere covers.
Katy Perry onthult tracklist voor album ”Smile”, dropt videoclip voor titeltrack en slotballade ”What Makes A Woman”
We zijn de afgelopen maanden een hoop te weten gekomen over Katy Perry’s gloednieuwe studioalbum Smile, dat in het teken staat van veerkracht vinden na een vrije val en weer op een pad van lichtpuntjes komen na een duister dal. In diverse interviews heeft de zangeres, inmiddels hoogzwanger van haar eerste kindje, het gehad over wat haar favoriete nummers zijn op het album, en toen bekend werd dat de plaat om productieredenen niet op 14, maar op 28 augustus zou verschijnen, besloot ze haar fans te trakteren op wekelijkse livechats inclusief previews en spannende details. Zo zijn we erachter gekomen dat ze de laatste jaren flink heeft geworsteld met haar geestelijke gezondheid, zelfs zo heftig dat nummers als Firework en Roar wanhopige pogingen voor haar waren om zichzelf uit de put te trekken. Haar Witness-tijdperk anno 2017-2018 was een keerpunt: de LP deed het niet goed bij critici en fans en ze werd, in hedendaagse begrippen, gecanceld. Daarna verdween ze een tijdje uit de spotlights om aan zichzelf te werken… en dat is gelukt, want inmiddels heeft ze haar geluk, vrolijkheid en veerkracht weten terug te vinden.
En daar is plaat Smile dan eindelijk het bewijs én het resultaat van. Na lang wachten heeft ze ook eindelijk de tracklist officieel vrijgegeven.
1. Never Really Over
2. Cry About It Later
3. Teary Eyes
4. Daisies
5. Resilient
6. Not The End Of The World
7. Smile
8. Champagne Problems
9. Tucked
10. Harleys In Hawaii
11.Only Love
12. What Makes A Woman
Er is bijna geen nummer meer waar Perry het nog niet over heeft gehad: we weten al dat Cry About It Later en Teary Eyes een soortgelijk verhaal vertellen, over dat je je verdriet op pauze kunt zetten én ondanks je verdriet ook gewoon af en toe lol kunt hebben. Resilient en Not The End Of The World gaan, als we de snippets mogen geloven, allebei over veerkracht en je ellende relativeren, terwijl Tucked een speels nummer belooft te zijn over je fantasie gebruiken en tegelijkertijd voor jezelf houden. Over Champagne Problems lijkt te gaan over hoe je na hard werken aan je relatie kunt aanbelanden op een punt dat alles goed voelt en er geen grote problemen meer zijn, en Only Love is de enige track waar we nog niet veel over weten. What Makes A Woman is wel één van de tracks waar Kay de afgelopen tijd veel over heeft gesproken: dit nummer is opgedragen aan haar ongeboren dochter en gaat over de bijzondere complexiteit van feminisme en vrouw-zijn. Maar dat is nog niet alles: de ster, die haar verlangen om aan de top van de moderne muziekwereld te staan vaarwel zegt te hebben gekust en nu gewoon muziek wil maken waar ze blij van wordt, heeft onthuld dat er minstens één samenwerking op het album staat… maar voor welk nummer en met wie wil ze nog niet zeggen. De geruchtenmachine heeft aal Harry Styles en Taylor Swift gesuggereerd, maar het zou ook zomaar eens een heel andere artiest kunnen zijn. Daarnaast hoeven fans die op de tracklist singles Small Talk en Never Worn White missen, niet te treuren: naast de standaardeditie zal er ook een fanversie verschijnen met deze twee nummers én de akoestische versie van Daisies. Amerikaans warenhuis Target zal bovendien ook een Target-exclusieve versie gaan verkopen met nóg een bonustrack, High On Your Supply getiteld… en ook daar weten we nog niet veel over.
Het lijdt geen twijfel dat de tracklist er goed uitziet: wie wel houdt van een dosis empowerment-pop zal, zoals het er nu naar uitziet, zijn hart bij het album kunnen ophalen. De enige reden tot zorg is de lengte: in totaal duurt het standaardalbum niet langer dan een dik halfuur, en Never Really Over is de langste track. Verrassend genoeg is slotballade What Makes A Woman met iets meer dan twee minuten het kortste nummer. Laten we dus maar hopen dat die twee tot drie minuten per track genoeg zijn om toch een verpletterend fijne indruk te maken.
Maar dat is niet het enige nieuws voor de Katycats-fanbase: inmiddels is, na de jolige performancevideo, ook de videoclip van Smile uitgebracht. En het is een klassieke Katy-video, maar tegelijkertijd zo anders als maar kan. De clip gebruikt een ontzettend knappe metafoor van een videogame die door Katy gespeeld wordt, maar waar ze zelf ook in speelt: ze kiest de avatar van de zielige clown – overige opties zijn de ”Tiger Tamer”, wellicht een knipoog naar Roar, en de ”Snake Charmer”, wat wel eens zou kunnen verwijzen naar de Witness-tijd. Haar outfit verandert onmiddellijk in die van de verdrietige clown, wat waarschijnlijk verwijst naar het masker van vrolijkheid en verve dat ze droeg terwijl ze in werkelijkheid depressief was… en vervolgens moet ze met haar personage door het circus heen om uitdagingen en obstakels te overwinnen. Het is behoorlijk vrij te interpreteren, maar veel van wat clown-Katy tegenkomt in het spel heeft te maken met hoe ze een tijd lang aan de top wilde staan, hoe ze bang was haar fans en vrienden te verliezen toen ze uit de gratie viel bij het grote publiek, hoe ze zichzelf steeds opnieuw probeerde uit te vinden om haar succes en populariteit te behouden… maar het mooiste is het eind, wanneer ze tegen eerdere versies van zichzelf, tegen schimmen van zichzelf en haar duistere kanten en dus vermoedelijk tegen haar depressie moet vechten. Het stukje songtekst over humble pie komt hier fantastisch mooi in terug doordat blijkt dat ze uiteindelijk alles heeft overwonnen door aan zichzelf te werken, eerlijk tegen zichzelf te zijn over haar fouten en schaduwen… en actief haar best te doen om een betere versie van zichzelf te worden, ook voor haar kleintje. Visueel absolut één van de beste video’s die ze ooit heeft gemaakt, en het past perfect bij de boodschap van het nieuwe album. En eerlijk is eerlijk: het is gewoon ontzettend fijn om haar als fan zo gelukkig en gegroeid te zien.
En er is nog meer: inmiddels heeft Katy ook het slotnummer van het album uitgebracht. What Makes A Woman is een ballade, amper twee minuten lang, maar absoluut één van haar mooiste nummers. De track is, zoals ze eerder heeft gezegd, een ode aan haar dochter – maar de songtekst doet vermoeden dat het ook een ode aan haarzelf is. Het is klein, ingetogen, met een prachtig instrumentaal ensemble erachter en noten die haar vocale capaciteiten ontzettend mooi uit de verf laten komen… en het ongrijpbare, ondefinieerbare van wat vrouw-zijn en vrouwelijkheid kenmerkt levert een heel sterke boodschap op. Vooral het laatste stukje doet het ‘m: ”Is it the way we keep the whole world turning in a pair of heels?” Oftewel: hoe ongelooflijk krachtig is het dat wij vrouwen sterk en hard en efficiënt en tegelijkertijd zacht en stijlvol en kalm kunnen zijn dat we nieuw leven in ons kunnen dragen en tegelijkertijd de wereld voor dat nieuwe leven een beetje mooier kunnen proberen te maken… en daarmee kunnen laten zien dat we zowel kwetsbaar als krachtig zijn? En als je nog niet overtuigd was… dan zorgt de video van Katy’s akoestische vertolking van het nummer daar wel voor. Zonder twijfel één van de tracks die het meeste bij zullen blijven. Dit zal geen enkele vrouw onberoerd laten, want het is een nummer voor elke vrouw.
Suzan en Freek brengen nummer ”De Overkant” uit met Snelle
Suzan en Freek, een samen musicerend koppel uit de Achterhoek dat al sinds hun middelbare schooltijd samen liedjes schrijft en optreedt, begonnen een paar jaar geleden covers op YouTube te zetten. Dat deed het goed – hun versie van The Chainsmokers’ Don’t Let Me Down ging zelfs viral – maar pas toen ze hun eerste originele single Als Het Avond Is uitbrachten, werden ze in één klap gelanceerd naar nationale roem: de single stond drie weken op nummer één, was te horen in alle bioscopen, supermarkten en sportscholen en werd platina. Ineens kende heel Nederland de namen van deze twee doodgewone tortelduifjes die een perfecte harmonie én een goeie pen met een frisse, dromerige countryfolk-sound bleken te hebben, en ook hun tweede single, Blauwe Dag, deed het bijzonder goed – net als hun debuutalbum Gedeeld Door Ons, dat in zowel Nederland als België op nummer twee binnenkwam. Inmiddels staan ze op festivals, in theaters en in clubs, doen ze mee met het komende seizoen van Beste Zangers en brengen ze geregeld nieuwe muziek uit, zoals het lekkere Weg Van Jou… en hun gloednieuwe single.
Voor hun nieuwe nummer slaat het duo voor het allereerst de handen ineen met een andere artiest – en niet zomaar één. Snelle is amper vijfentwintig, maar brak vorig jaar door met zijn nummer Smoorverliefd, dat mede dankzij de emotionele videoclip over ontluikende liefde en telefoongebruik op de fiets op nummer één binnenkwam. Hij heeft zichzelf echter vooral op de kaart gezet toen hij dit jaar samen met Davina Michelle in een leeg Ahoy Rotterdam stond en een nieuwe, actuele versie van 17 Miljoen Mensen met haar zong. Die track stond maar liefst 12 weken op nummer één in de Top 40 en is misschien wel hét symbool geworden van de coronacrisis in Nederland. Suzan en Freek en Snelle staan hoog op het lijstje van artiesten die hard op weg zijn naar de top van de muziekwereld, een weg die namen als Maan en Davina Michelle eerder hebben afgelegd, dus een samenwerking – ook nog eens over de plaats waar ze alle drie vandaan komen – klinkt als een ideale match.
En… dat is het! De Overkant is een uptempo nummer dat lekker fris, luchtig en toch melancholisch is, precies zoals hun eerdere single Blauwe Dag. Suzan en Freek klinken wederom perfect samen, en Snelles sporadische rapregels passen verrassend goed in het ritme van het liedje, zeker omdat zijn tekst eigenlijk nog het beste geschreven is: ”Maar hier lopen wegen die naar Rome gaan het bos in.” Het trio bezingt een gevoel dat we allemaal wel kennen: of je er nou nog woont of er weg bent gegaan om je geluk en succes ergens anders te zoeken, de plaats waar je bent opgegroeid blijft altijd speciaal, altijd magisch, altijd vanzelfsprekend een deel van je, omdat het je ook heeft gevormd. Een nummer dat absoluut fijn in het gehoor ligt en perfect herkenbaar is: de videoclip – waarin de drie klassieke foto’s uit hun kindertijd op hilarische wijze namaken – zal een guitige glimlach op je gezicht brengen.
Videoclip voor ”Loyal Brave True” van Christina Aguilera voor ”Mulan” soundtrack
Christina Aguilera begon haar carrière met haar bijdrage aan de soundtrack van de Disney-film Mulan: ze bestormde de hitlijsten met Reflection en dat zette haar eind jaren negentig op de kaart als de artiest die ze nu nog steeds is. Het is dan ook geen wonder dat Disney haar heeft teruggevraagd voor de live-actionversie van de klassieke animatiefilm: niet alleen siert ze de soundtrack met een nieuwe versie van Reflection, ook heeft ze een geheel nieuw nummer gezongen – een schamel, maar toch bijzonder mooi goedmakertje voor het feit dat de nieuwe film geen musical zal zijn en dat we dus geen glorieuze momenten á la I’ll Make A Man Out Of You en A Girl Worth Fighting For zullen horen… alhoewel Disney met de trailers en voorproefjes al heeft bewezen op tal van subtiele en krachtigere manieren het origineel een eer te zullen bewijzen. In maart kwam het nummer Loyal Brave True al uit, en inmiddels is er ook een videoclip.
De film heeft nogal wat pech wat de timing betreft, aangezien een bioscooprelease er inmiddels vrijwel zeker niet meer in zit vanwege de pandemie, maar dat mag de pret absoluut niet drukken: nog steeds is het vrij duidelijk dat we een pareltje in handen hebben. Loyal Brave True is een ontzettend krachtig en meeslepend nummer dat je dankzij de storytelling in de tekst en Aguilera’s diepe stem kippenvel zal bezorgen zoals ook Taylor Swifts Beautiful Ghosts dat deed. Het lied is bombastisch op een subtiele manier en subtiel op een bombastische manier en past perfect bij het feit dat de film veel trouwer zal zijn aan de Chinese cultuur en geschiedenis, waarbij Mulans queeste van familie-eer, moed, loyaliteit en integriteit centraal staat… en dat komt als geen ander terug in de tekst. En de clip ondersteunt dit op een prachtige, ingetogen manier: in plaats van cutscènes uit de film spelen sommige shots zich sterk vervaagd in een palet van rook en silhouetten af terwijl Aguilera meebeweegt met een traditionele zwaardendans die ook de Chinese tekens van de songtekst schildert. De melodie is spookachtig en intens, precies zoals Speechless dat was, en geeft een beladen maar tegelijkertijd ontwapenend gevoel. Het is heel duidelijk: Disney wil dit heel graag goed doen, en zo te zien komt dat helemaal goed.
Kelsea Ballerini en Morgan Evans krijgen eigen radioshows op Apple Music Country Radio
Apple Music biedt al langere tijd diverse radiozenders aan op het platform, maar onlangs is bekend geworden dat de streamingdienst flink gaat uitbreiden wat radio betreft. Wie nu een beetje rondneust in de Radio-sectie van Apple Music, vindt omroepen uit binnen- en buitenland, stations waarop een hele caleidoscoop van genres te beluisteren is – van klassiek tot K-Pop en van Disney tot house – aangevuld met een aantal shows van artiesten als Lady Gaga, Charli XCX, Travis Scott, Elton John, Billie Eilish en Gloria Estefan. Het is dan ook geen wonder dat Apple heeft besloten die samenwerking met artiesten wat breder uit te gaan meten. Dat doen ze in de vorm van twee compleet nieuwe stations: niet alleen wordt Beats 1 omgedoopt tot Apple Music 1, ook kunnen luisteraars nu genieten van Apple Music Hits – nummers die sinds de jaren tachtig de hitlijsten hebben bestormd – én Apple Music Country. Voor Apple Music Hits worden shows beloofd van onder andere Ciara, Meghan Trainor, Alanis Morissette, Snoop Dogg en de Backstreet Boys, om zo de moderne muziekgeschiedenis op een presenteerblaadje aan te kunnen bieden.
Voor Apple Music Country is de belofte echter nog groter: dit snel aan populariteit en terrein winnende genre krijgt hiermee het perfecte platform voor het veroveren van nieuw comebackterrein. Van nummers over whisky en kampvuren tot liefdesliedjes die zich als een romantische film voor je ogen afdraaien en dansen met je gebroken hart-powerballades die ongeëvenaard zijn in andere genres: countrymuziek kan je het ene moment het gevoel geven vvan een perfecet zomeravond en je het volgende laten dansen alsof je in de club staat. Het is altijd zó goed te herkennen en tegelijkertijd gaat het in zoveel genres naadloos op, het is geraffineerd en tegelijkertijd precies scherp en rafelig genoeg… het heeft iets wat aan al je hartsnaren tegelijk kan trekken op een manier waar je vrolijk en tegelijkertijd melancholisch van wordt, alsof deze artiesten je op een ontzettend oprechte en warme manier meenemen in hun leven, hun hart en hun wereld… en dat is iets waar pop lang niet altijd in slaagt.
Voor deze gloednieuwe zender heeft Apple de handen ineen geslagen met een indrukwekkend scala aan gevestigde én aanstormende countrytalenten, onder wie Luke Bryan, Florida Georgia Line, Carrie Underwood, Shania Twain… én powerkoppel Kelsea Ballerini en Morgan Evans, die elk hun eigen show zullen hosten. Ballerini is sinds 2015 één van de meest geliefde countrypop-artiesten die Amerika rijk is: haar debuutalbum The First Time leverde haar in 2015 hits op met Peter Pan, Yeah Boy en Love Me Like You Mean It, maar haar grote doorbraak kwam in 2017, toen haar tweede album Unapologetically het dankzij tracks als Miss Me More, I Hate Love Songs en Legends zo goed deed dat ze een Grammy-nominatie kreeg, op de grote awardshows mocht spelen, maar liefst twéé tours mocht doen en een samenwerking binnensleepte met The Chainsmokers: This Feeling is nog steeds één van haar bekendste nummers. Vorig jaar mocht ze toetreden tot het Grand Ole Opry-genootschap en dit jaar kwam haar derde album kelsea uit, met daarop radiokillers club, homecoming queen? en het enorm verrassende, maar bijzonder geslaagde duet the other girl met Halsey. Ze heeft zichzelf op de kaart gezet als het buurmeisjestype: ze komt over als iemand met wie je spontaan en relaxed een kop thee of een glas wijn kunt drinken tijdens een goed gesprek en die de volgende avond gewoon toevallig op een wereldpodium staat met glitter op haar wangen en vuurwerk om zich heen. Ze is herkenbaar, van haar natuurlijke allure tot de poems turned songs-liedjes die ze schrijft over haar eigen onzekerheden en groei, maar ook over dromerige verliefdheden en nostalgisch-sprookjesachtige droombeelden – van Peter Pan tot High School en van Roses tot I Think I Fell In Love Today. Ballerini heeft haar strepen verdiend als één van de snelst groeiende, meest geliefde en meest authentieke countrysterren, juist doordat ze perfect in het plaatje van countrymuuziek past terwijl ze het ook een flair van eigenheid meegeeft: fans noemen haar liefkozend een real-life Disney-prinses, voor zowel de remake van een klassiek sprookje als voor een heel nieuw verhaal, en dat zegt genoeg.
Haar echtgenoot Morgan Evans is vanuit Australië naar de Amerikaanse countryscene komen overwaien en ook hij is een graag geziene Grand Ole Opry-gast. Hij debuteerde in Australië met een naar zichzelf getiteld album en bracht in 2018 zijn tweede, maar eerste Amerikaanse album Things That We Drink To, inclusief track Dance With Me met Ballerini. Nummers als Things That We Drink To, Kiss Somebody, I Do en We Dream deden het goed op countryradio, hoewel hij nog niet half de sterrenstatus heeft van zijn vrouw… maar Evans lijkt dan ook minder aspiraties te hebben om de countrypop-kant op te gaan, terwijl Ballerini juist graag haar vleugels uitslaat.
Ballerini en Evans zullen beide hun eigen show krijgen op Apple Music Country Raadio, waarin ze zowel in hun eentje als samen met andere gasten hun carrière in en liefde voor countrymuziek zullen bespreken en nummers zullen laten horen die hen op persoonlijk dan wel professioneel vlak hebben geraakt. Het is, naast een goeie bron van inkomsten nu optredens en tournees wegvallen, een mooie manier om fans mee te nemen in hun creatieve en persoonlijke succes, in de muziek die hen heeft gevormd en in hun visie op countrymuziek. Om met Ballerini te spreken:
The magical thing about music is- everyone hears it differently. Certain songs are unexplainably connected to memories, people, hometowns. Certain songs tell your story so perfectly you swear they’re written just for you. Beyond the banjos and the beat drops, there are stories that make me cry, make me dance, and mainly…just make me feel like I’m not alone. So, for the music lover that grew up on Garth AND Britney…
…that can recite Cowboy Take Me Away AND No Diggity word for word
…that really just wants to continue to find and play their life’s soundtrack….
Welcome to kelsea radio- the way I hear music.
Taylor Swift legt videoclip van single ”cardigan” uit in making of-video en brengt ”the lakes” uit
Taylor Swift had de zomer van dit jaar toerend langs Europese festivals en schitterend op Amerikaanse podiums door moeten brengen voor haar LoverFest-concertreeks, maar toen de pandemie roet in het eten gooide, besloot ze dan maar voor het tweede beste te gaan… en een compleet nieuw album te schrijven. folklore is inmiddels een kleine maand uit en heeft al zo veel records gebroken dat het bijna niet meer bij te houden is: lead single cardigan is Taylors eerste nummer één op de Billboard Hot 100 sinds Look What You Made Me Do, het album had de meeste Spotifystreams in de eerste vierentwintig uur sinds Ariana Grandes thank u, next-album en het is tot zover het album met de meeste streams op de releasedatum van 2020. In de eerste week werden er meer dan 800.000 exemplaren verkocht in Amerika alleen, en ze is de eerste Amerikaanse artiest met zeven albums waarvan in de eerste week meer dan een half miljoen exemplaren verkocht werden, de eerste vrouwelijke artiest met zeven albums die op nummer één binnenkwamen… en de allereerste artiest ooit, wereldwijd, met een album én een single op nummer één, tegelijkertijd. Ook tracks the 1 en exile sierden in die eerste paar weken de hitlijsten, en hoe langer het album uit is, hoe meer records miss Swift op haar naam lijkt te mogen zetten. En dan hebben we het nog niet gehad over de critici die wild zijn geworden van het album: ”subtiel”, ”rijk”, ”oprecht”, ”fris ”en ”vooruitstrevend” zijn nog maar enkele voorbeelden uit recensies. En dat alles voor een plaat die zonder enige promotie of aanloop de wereld in is gestuurd… WHEW.
Maar dat ze het album uit het niets heeft gedropt, betekent niet dat Taylor nu niet vol enthousiasme in de promotiecarrousel is gestapt. Misschien hoopt ze op nóg betere resultaten en nóg meer records, of misschien wil ze gewoon met haar fans delen hoe trots ze op het album is, zoals ze normaal gesproken met interviews en optredens zou hebben gedaan. Niet alleen heeft elke track een eigen idyllische lyric video, ook is er al een akoestische versie van cardigan uitgebracht, stunt ze constant met nieuwe merchandise, praat Aaron Dessner – die bijna het hele album heeft geproduceerd – in veel interviews over het schrijfproces, heeft ze twee Instaagramfilters gemaakt, de nummers op TikTok gezet en fans het één en ander verteld over het concept achter folklore – bijvoorbeeld dat cardigan, august en betty samen het verhaal van een liefdesdriehoek tussen drie tieners vertellen,waarbij de songtekst hints geeft over de tijdlijn en de personages – en dat epiphany over haar grootvader gaat. Maar Taylor is wat betreft het promoten van deze bijzondere LP nog niet klaar.
Zo heeft ze inmiddels een making of-versie van de cardigan-videoclip uitgebracht, waarin ze onder andere onthult dat er een portret van haar grootvader en een schilderij dat ze in de eerste quarantainweek maakte in de video te zien zijn, dat het gevoel van isolatie haar aan de ene kant doodsbang en aan de andere kant nostalgisch maakte en dat dat haar heeft geïnspireerd om te schrijven, dat ze de video heeft gemaakt in samenwerking met iemand die ook betrokken was bij de video voor The Man, dat ze haar eigen nachtpon draagt en dat de video symbool staat voor het idyllische begin, het traumatische midden en het kalme einde van een relatie die je uiteindelijk beëindigt om bij jezelf terug te kunnen komen, terwijl je accepteert dat je toch ook veranderd bent door wat er is gebeurd en met wie. Sommige dingen hadden fans zelf al uitgevogeld of heeft Taylor al eerder gezegd, maar het is een interessante manier om er nog net even iets dieper in te duiken… en daar houden wij Swifties wel van.
Dat is echter nog niet alles.Bij de albumaankondiging maakte Taylor al bekend dat de fysieke deluxe-edities van folklore een bonustrack zouden bevatten, en we hebben er even op moeten wachten… maar nu fans de bestelde albums zo langzamerhand binnen krijgen én in de winkels kunnen vinden, is bonustrack the lakes ook online te beluisteren. Het is absoluut één van Taylors meest unieke nummers, met een schitterende songtekst en een verrassend kristalhelder refrein waarin ze bijna wanhopig klinkt. Het geheel is bijna een gedicht van het soort dat je wilt decoderen terwijl het tegelijkertijd met elke zin je hartsnaren beroert. Van alle nummers schildert ze met dit nummer het mooiste en helderste plaatje, alsof het een schilderij is dat je voor je ogen tot leven ziet komen. the lakes vertelt als geen ander het verhaal van folklore, over hoe Taylor zo is gegroeid dat ze nu het alleen zijn verkiest boven eenzaamheid, dat ze liever inspiratie en liefde heeft dan roem en erkenning, dat ze liever ontsnapt dan dat ze de aandacht opzoekt… dat is iets wat we al wel wisten sinds reputation, maar op deze track klinkt er zoveel melancholie en sereniteit door terwijl je ook de onrust in haar hartslag hoort van het leven in de schijnwerpers waar ze af en toe juist van wil ontsnappen… en dat maakt het tot een enorm geraffineerd en knap in elkaar gezet nummer. Misschien wel het mooiste van het album, en voor ondergetekende – als dichter en schrijver myself – het meest treffende.
Die boodschap van ontsnapping is ook geen toeval: Taylor is namelijk nog steeds niet klaar met promoten en lijkt steeds nieuwe dimensies toe te voegen aan het verhaal dat ze met folklore wil vertellen – serieus, kan die vrouw alsjeblieft een poëziecollectie of een korte-verhalenbundel uitbrengen?! Nu heeft ze namelijk bekend gemaakt dat de verschillende songs in haar brein hoofdstukken vormen, en voor elk hoofdstuk is het de bedoeling dat er een EP uitkomt met alleen die nummers. De eerste EP is the escapism chapter en bevat the lakes, seven, epiphany, cardigan, mirrorball en exile. Elk van deze nummers kan gekoppeld worden aan het thema van escapisme: the lakes vanwege de ontsnapping naar anonimiteit en rust en aan het leven, seven vanwege het ontsnappen naar herinneringen aan een simpele kindertijd, epiphany vanwege het verlangen om te ontsnappen in openbaringen, redeneringen over waar de slechte dingen goed voor zijn, cardigan vanwege de ”the one that got away”-geschiedenis en het ontsnappen naar herinneringen aan de goede tijden en aan waarom het goed was om het achter je te laten, mirrorball vanwege het ontsnappen in andere versies van jezelf om zo te kunnen doen alsof er geen narigheid is en exile vanwege het ontsnappen uit een relatie die niet goed voor je is. Toegegeven: het idee is erg interessant, en het is nog veel interessanter om er straks achter te komen welke andere hoofdstukken er zijn… maar om nou een EP met precies dezelfde nummers in je muziekbibliotheek te gaan zetten? Hm. Misschien.
MEROL dropt zomers anthem ”Je Vais Vite (op de Campingdisco)”
Zeg je MEROL, dan denk je aan die Amsterdamse zangeres van de platte en nogal obscene, maar ook best lekker feministische nummers Hou Je Bek En Bef Me en Krijg Het Er Geil Van. Haar muziek is controversieel, maar wordt ook bejubeld: als mannelijke rappers ongestraft seksuele toespelingen mogen maken in hun liedjes, hoe raar zijn we dan bezig als we een vrouw veroordelen wanneer ze hetzelfde doet… terwijl we tegelijkertijd juichen als vrouwen de taboes op seksualiteit en seksueel plezier – zonder voortplantingsdoeleinden – doorbreken? Waarom zou je je kind verbieden naar een liedje over pijpen en/of beffen te luisteren als je veel beter kunt proberen uit te leggen wat het is zodat ze de boodschap meekrijgen dat erover gepraat kan worden in plaats van dat het ”raar” of ”vies” is? Laat het maar lekker schuren…. en dat is ook precies wat MEROL doet, en het resultaat is behoorlijk plat… maar eerlijk is eerlijk, eenmaal het synthpop-riedeltje gehoord van die ene track waar iedereen het altijd over heeft, krijg je het echt niet meer uit je hoofd. Of het je smaak is of niet, ze is wel één van de artiesten die de laatste tijd de Nederlandse muziekwereld lekker een beetje op stelten heeft gezet, en dat is helemaal niet erg.
Maar met haar recentere werk is ze 380 graden gedraaid: haar tracks Houseparty en Ik F*** Je Op Afstand zijn nog steeds lekker provocatief, maar de EP die ze afgelopen najaar uitbracht is heel wat fijner voor de luisteraars die haar boodschap toejuichen, maar de teksten niet zo expliciet hoeven te horen. De miniplaat bevat anthem Superlatieven, een ode aan leven in uitroeptekens en overtreffende trap dat je luidkeels wilt meezingen wanneer je promotie hebt gekregen of gewoon wel even een fijne zelfvertrouwenboost kunt gebruiken. Ook Tien Voor Topo is bijzonder leuk: deze doet denken aan Nog Even Niet, de track van Maan over volwassen worden en eigenlijk helemaal nog niet weten wat je met je leven moet, zoals je in je kindertijd dacht. Een leuk bijkomertje is het geestige Titanic-liedje Plek Voor Jack, en ook Plankje is erg leuk: deze lijkt nog het meeste op het lieflijke, bijna betoverend mooie Binnendingen dat ze een paar maanden terug uitbracht ”ter ere van” de pandemie. Het is alsof ze zichzelf in de eerste plaats op de kaart heeft willen zetten als iemand die met haar muziek een vette knipoog kan geven én aan het denken kan zetten, maar nu ook graag wil laten zien dat ze ook een ander publiek kan aanspreken.
En nu is Merol terug met een ultiem zomerlied: Je Vais Vite (op de Campingdisco) heeft de perfecte nostalgische vibe van familievakanties naar campings waar je absoluut geen klap uitvoerde, het eigenlijk helemaal niet naar je zin had en toch ook weer wel. Een vibe van vreselijk stoffig warme zomers, campingdisco’s waar je niet cool genoeg voor was of waar je juist niet weg te slaan was, zomerliefdes die geen goed idee waren en toch ook weer wel en een sfeertje alsof je in een al even stoffige film zat. Het is herkenbaar, de referenties zijn briljant – van Call Me By Your Name tot het klassieke Nederlandse vakantie-Engels – en het is zo ontzettend aanstekelijk dat het predicaat criminally catchy nog een understatement is: tel daar een video bij op met retro-outfits in pastelkleuren, een choreografie die lachwekkend lui en toch energiek is en een algemeen gevoel van ”dit is zo fout maar het is ook zo lekker” en het geheel is briljant. Absoluut één van Merols heerlijkste nummertjes om luidkeels mee te zingen – het liefst onderweg naar de camping of vanuit de achtertuin.
Songfestival gaat naar Amerika: Nederlandse artiesten coveren ”Eurovision”-nummers
Was het echt een verrassing te noemen toen onlangs bekend werd dat het Eurovisie Songfestival in 2021 een Amerikaanse editie zou krijgen? Misschien als Netflix-film Eurovision, met Will Farrell en Rachel McAdams, er niet waas geweest. Maar dankzij die film is het alsof Amerika ook opeens het extravagante liedjesfestijn heeft ontdekt, want eerlijk is eerlijk: de film is een behoorlijk goede afspiegeling van het doldwaze, flamboyante spektakel waar heel Europa elk jaar voor aan de buis gekluisterd zit. En tuurlijk, de afgelopen decennia gaat het vaker om vriendjespolitiek en vlammende optredens, maar… het feit dat onze Duncan vorig jaar won met zijn ingetogen, intieme Arcade bewijst wel dat het óók nog steeds om de verbindende, verbluffende kracht van muziek gaat. En dat is iets wat maar al te goed past bij de Amerikanen, die graag alles over de top doen en met alle liefde hun tanden zetten in alles wat een ”meaningful message” heeft.
Het Amerikaanse Songfestival moet rond het feestdagenseizoen van 2021 op televisie te zien zijn, in de vorm van zo’n vijf kwartfinales, gevolgd door halve finales en een grote finaleshow. Het wordt door de aangestelde producers nu al gepitcht als ”de muzikale Olympische Spelen” en als ”eerder een wedstrijd die toevallig live op tv wordt uitgezonden dan een voor televisie gecreëerd wedstrijdformat.” Elke staat zal één artiest naar de show sturen, en het interessante daaraan is dat dit zowel nieuwkomers als grote namen mogen zijn. Met een muziekindustrie zoals die in Amerika is het dus goed denkbaar dat artiesten als Conan Gray, King Princess, Ashe en Joshua Bassett het zouden kunnen opnemen tegen gevestigde sterren als, ik noem maar wat, Halsey, Billie Eilish, Taylor Swift en Kelsea Ballerini… o, en reken maar dat de grote staten ook grote artiesten zullen gaan sturen, al was het maar voor de kijkcijfers. Dat is, zoals meerdere Eurovisiefans hebben laten weten, iets wat bij de Europese versie niet zo gauw zou gebeuren: Groot-Brittannië doet ieder jaar trouw mee, maar sturen zij artiesten van het kaliber van Adele, Dua Lipa, Harry Styles of Elton John? Nee: het is bijna een soort ongeschreven regel dat er nog het vaakst wordt gekozen voor artiesten die binnenlands misschien een begrip zijn, maar in het buitenland nog moeten doorbreken – of die nog helemaal aanstormend zijn. Niemand had ooit echt van Duncan Laurence gehoord, tot hij won. Daarnaast is het Europese festijn altijd een enorm interessante smeltkroes van muziekcultuur, iets dat bij een Amerikaanse variant veel ingewikkelder is: Amerika heeft niet eens één grote omroep die de uitzending voor haar rekening zou kunnen nemen, niet eens één duidelijke locatie waar de shows moeten plaatsvinden, en het hele land is zo’n mix van stijlen en genres dat het wedstrijdelement daarvan bijna niet meer eerlijk is.
Afijn, het staat als een paal boven water dat dit bijzonder interessant wordt om in de gaten te houden – en ongetwijfeld zal het ook internationaal worden uitgezonden. En tot die tijd heeft het internet ons op nog iets leuks getrakteerd: tijdens een speciale screening van de Eurovision-Netflixfilm in Rotterdam Ahoy – de setting van het Songfestival in 2020… eh, 21 – trad een handjevol Nederlandse artiesten op met covers van nummers uit de film. Zo brengen Maxine en Franklin Brown (die meededen in 1996) een heerlijke versie van Double Trouble, geeft Jeangu Macrooy (onze inzending voor de volgende editie) een prachtige vertolking van Demi Lovato’s In The Mirror en zingt Edsilia Rombley, één van de hosts van de show op het Nederlandse toneel, een kippenvelversie van Husavik.
Emma Heesters brengt akoestische versie van ”Waar Ga Je Heen” uit
Eén van de lekkerste nummers van deze zomer is zonder twijfel Emma Heesters’ Waar Ga Je Heen. De boptrack doet sterk denken aan Maan, Bizzy, Tabitha en Kriss Kross Amsterdams Hij Is Van Mij en alles klopt: het is zomers, zwoel, lekker swingend en god mee te zingen. En zoals veel artiesten in de Nederlandse scene momenteel doen wanneer hun single een beetje van de netvliezen begint te verdwijnen, heeft ze nu ook een akoestische versie uitgebracht, die al net zo fijn is om naar te luisteren. Het arrangement is aangepast, evenals de zang, en het geheel klinkt misschien nog wel net ietsje zwoeler en ook iets suggestiever, waardoor je op een weer heel andere manier wordt meegesleept in het verhaal. Perfect om op een zondagmiddag door je koptelefoon te laten komen als het 27 graden is en je gewoon een beetje wilt deinen in plaats van dansen.
Miley Cyrus maakt statement met nieuwe single ”Midnight Sky”
Miley Cyrus is één van de artiesten die zichzelf het vaakst opnieuw heeft uitgevonden. Ze begon als Disney-sterretje toen Hannah Montana haar carrière lanceerde, maar brak algauw los uit haar brave meisjes-imago, eerst met nummers als Can’t Be Tamed en daarna met haar provocerende Bangerz– en Miley Cyrus And Her Dead Pets-tijdperk. In 2017 keerde ze terg naar haar countrywortels met het Dolly Parton-achtige Younger Now, gevolgd door de Mark Ronson-klapper Nothing Breaks Like A Heart, om vervolgens in 2019 opnieuw te kiezen voor een ruige, elektronische en intense sound met haar EP She Is Coming. Die plaat had de eerste van drie EP’s moeten zijn die samen haar nieuwe album moesten vormen, maar de overige twee, She Is Here en She Is Everything, zijn nooit uitgebracht. Maar nu lijkt Cyrus weer helemaal klaar te zijn voor een nieuwe comeback: na slide Away, verschenen kort na haar scheiding van acteur Liam Hemsworth, heeft de zangeres haar eerste single uitgebracht sinds She Is Coming en Charlie’s Angels-soundtracknummer Don’t Call Me Angel (samen met Lana Del Rey en Ariana Grande).
Midnight Sky lijkt het midden te houden tussen haar heftige muziek en de countrypop die nog steeds aan haar kleeft. De track is zo geproduceerd dat haar rauwe stemgeluid mooi uitkomt, en net als in de videoclip heeft het een sterke Madonna-achtige eighties-discosfeer van vrije eigenzinnigheid. Cyrus maakt een duidelijk statement dat goed past bij hoe ze de single heeft gepromoot: op haar Instagram plaatste ze in de aanloop naar de release oude video’s uit haar Disney-tijd en met het imago dat ze heeft opgebouwd wist niemand meer echt wat te verwachten. Haar statement is dan ook: dat moet vooral zo blijven, want juist die onvoorspelbare eigenzinnigheid is haar handelsmerk. Het is een ode aan haar eigen ding (blijven) doen en daar vooral van genieten: de tekst gaat over hoe ze geen relatie nodig heeft om compleet te zijn en dat ze genoeg heeft aan haar eigen waarheid. Vooral het tweede couplet zegt veel: ”Said, “It ain’t so bad if I wanna make a couple mistakes”/ You should know right now that I never stay put in one place / Forever and ever, no more (No more).” In een interview heeft Cyrus onlangs gezegd dat ze tegen het traditionele huwelijk is omdat ”voor altijd” veel gemakkelijker gezegd is dan gedaan, terwijl er ook een enorm taboe rust op het ”verbreken van die voor altijd-belofte.” Dat is ook precies de reden waarom dit stukje songtekst zo betekenisvol is: enerzijds is het alsof ze tegen haar jongere ik zegt dat fouten maken en experimenteren oké is, anderzijds bezingt ze de vrijheid op haar eigen voorwaarden die zo belangrijk voor haar is en waar ze zo gelukkig van wordt. En het weekt: de boodschap is helder, het nummer klinkt goed en het lijkt erop dat dit een Miley is die goed past bij hoe ze zichzelf de afgelopen jaren – met Mother’s Daughter, Slide Away en Nothing Breaks Like A Heart – heeft neergezet terwijl het ook haar enorme veelzijdigheid en haar connectie met haar eigen authenticiteit laat zien. Het is Miley op haar best. Nu maar hopen dat die albumaankondiging snel volgt en dat het niet teleurstelt.
Davina Michelle brengt debuutalbum ”My Own World” uit
”Davina Michelle neemt de tijd voor debuutalbum” is de eerste kop die je tegenkomt wanneer je googelt op ”Davina Michelle album.” Begin van het jaar zei ze dat ze hard bezig was met haar album, maar dat ze wilde wachten tot het perfect waas voor ze het zou uitbrengen. ”Davina Michelle brengt album mogelijk eerder uit” is de volgende kop die Google in je schoot werpt: dat artikel dateert van april dit jaar en beschrijft dat de zangeres, die doorbrak met haar cover van Glen Faria’s Duurt Te Lang, tijdens de quarantaineperiode zo veel heeft kunnen schrijven dat het album wellicht eerder dan de beoogde maand september zou kunnen uitkomen. Eerder deze zomer zagen we daar wat bewijs van toen ze in haar concertfilm My Own World nummers ten gehore bracht van het nieuwe album… maar over dat album hadden we nog steeds maar weinig info.
Tenminste… tot nu toe dan. Want hoewel de media er nog met geen woord over had gerapt, maakte Davina afgelopen week via haar socials bekend dat haar debuutalbum, ook My Own World genaamd, op 21 augustus zou uitkomen. Een beetje googelen leverde inderdaad al verkooppagina’s op, inclusief tracklist én albumcover, die een geheel verduisterde foto van de zangeres laat zien, met alleen haar rechteroog verlicht door een vlindersilhouet van zonlicht. Die vlinder is al haar logokenmerk sinds Skyward en op de tracklist komen we ook een aantal oude bekenden tegen: naast de titeltrack en Skyward bestaat de plaat ook uit Better Now en Formule 1-themesong Beat Me, aangevuld met acht nummers waarvan ze enkele tijdens haar clubtour-optredens en de AFAS-concertregistratie ten gehore heeft gebracht. Geen spoor van allereerste singles Pillow en Relove: twee nummers waar ze het nooit meer over heeft en die goed weggestopt zijn in iTunes en op haar YouTubekanaal, maar die wel ook een enorm goed voorbeeld zijn van haar vocale kracht. Ook haar Nederlandstalige discografie, zoals haar versie van 17 Miljoen Mensen en haar nummer met Marco Borsato en Armin van Buuren, Hoe Het Danst, is nergens te bekennen – maar dat is met een Engelstalige plaat – voortgekomen uit Michelles voorliefde voor de Engelse tekst en haar lekker tegendraadse reactie op adviezen om juist vooral Nederlands te gaan zingen, want als ze één sleutelformule heeft, dan is het wel haar eigen ding doen – en een voor een groot deel Engelstalig publiek niet heel gek.
Het is een album geworden dat schakelt tussen powerballades, dansnummers en kwetsbaarheid, een cd die deze down-to-earth popster met haar dijk van een stem en vette podiumallure best eens zou kunnen lanceren als een artiest van wereldformaat – als ze dat stiekem niet al was. Powerhouse anthems My Own World, Skyward, Beat Me en Better Now – die tijdloos goed klinken en waarbij haar stem zo verbluffend diep en rauw klinkt dat Demi Lovato er nog een puntje aan zou kunnen zuigen – krijgen gezelschap van Lucky – een sexy, Ariana Grande-achtig nummer dat je al snel laat wiegen en swingen – en Purpose, een iets te luid geproduceerde track die naadloos aansluit op Better Now en euforie combineert met nostalgie op een interessant herkenbare manier.
De kwetsbare tone of voice vinden we voornamelijk terug in Given All The Reasons Why – een prachtig liedje waarvan vooral de ”will you still be there”-hook blijft hangen en Michelles stem precies intiem en gepolijst genoeg klinkt – en The Last Thing I Need – een al even mooie track waarin Davina haast gekweld klinkt terwijl ze feilloos switcht tussen uithalen in het refrein en een bijna voorzichtige emotie in de opbouw van de coupletten.
Maar naast de schommel die van krachtig naar kwetsbaar gaat en weer terug zijn er ook nog een paar andere, bijzonder interessante opvallers. Hollow maakt een verrassende mix tussen een jazzy beat en een helder, hoog refrein dat steeds iets sterker, luider en intenser wordt. Torn Apart zou qua productie absoluut niet misstaan op het album van een grote Amerikaanse artiest: het heeft een fijn ritme dat al heel gauw in je hoofd zit, en de opbouw in tekst, beat én vocalen is ontzettend sterk. En dan is er nog slottrack Liar, een liveopname die aan alle kanten zindert met een ritme dat op een daadwerkelijke hartslag lijkt: Michelle weet in de eerste opbouw je hart te breken met prachtig integere vibraties die richting de bridge exploderen in een dosis woede en frustratie waar je kippenvel van krijgt, terwijl er ook enorm veel kracht van uitgaat, alsof ze wil laten zien dat ze er sterker en ijziger van is geworden. Het is een knap nummer waarop ze zowel haar emotionele als vocale bereik tentoonstelt en alles uit de kast haalt om te zien wat ze kan.
Het is duidelijk dat My Own World een steengoed productieteam heeft, want de sound is perfect: opzwepend en meeslepend, maar zonder Michelles zangpartijen te overstemmen: het is op de juiste momenten bombastisch en weet ook de juiste snaren van klein, ingetogen en subtiel te raken. De teksten zijn interessant en scherp – van ”You called me your heart attack/I called you my aphrodisiac” in Hollow tot ”He built my walls and you don’t get to climb them” in Torn Apart, en zorgen ervoor dat je een nummer echt in je op wilt nemen: ze zijn persoonlijk op zo’n magische manier die ook voor de luisteraar open is ter interpretatie .My Own World is een geslaagd album, dat vooral qua diversiteit hoge ogen gooit. De titeltrack zet de toon voor een plaat waarop Michelle moeiteloos wisselt tussen empowerment, littekens, een vleugje luchtigheid en een paar knallende opvallers die een beetje van dat alles tegelijk zijn: ze neemt je mee in haar gedachten- en gevoelswereld en waarmee ze laat zien wat ze in huis heeft, wat ze waard is, maar zeker ook waar ze voor staat: een debuut dat beslist niet teleurstelt en reikhalzend doet uitkijken naar wat ze voor de toekomst in petto heeft… als zangeres en performer, maar zeker ook als songwriter.
