Katy Perry heeft haar lach terug!
”Not only will I be giving birth, literally, but also figuratively to something you guys have been waiting for.” Dat zei de inmiddels hoogzwangere vijfendertigjarige zangeres in maart, toen ze haar zwangerschap bekend maakte én voor het eerst hintte op een nieuw album – de opvolger van 2017’s Witness, dat het niet zo heel goed deed bij fans, critici en hitlijsten. Inmiddels zijn we vier maanden verder en worden we met z’n allen aardig ongeduldig: in die vier maanden zijn we erachter gekomen dat de plaat op 14 augustus zal verschijnen, dat er een ”dansen door een waas van tranen”-nummer zal zijn dat Teary Eyes heet en een feministisch empowermentnummer voor haar ongeboren dochter, What Makes A Woman getiteld. We weten dat het album een mix zal worden tussen Teenage Dream en Prism, met een boodschap van hoop, vreugde, veerkracht, bevrijding en groei… en, nou ja, we weten dat onze verwachtingen hóóg zijn, aangezien die twee voornoemde albums Perry’s beste werk zijn. En het heeft even geduurd – wat logisch is, want in tijden van een pandemie en politieke onrust is timing een belangrijk ding – maar eindelijk weten we ook de titel, kunnen we genieten van het artwork én de titeltrack beluisteren!
Eerder deze week lanceerde Perry’s team een website waarop een levendig circusplaatje te vinden was, met de opdracht ”tweet to POP!” erbij – oftewel, fans konden een speciale Twitter-hashtag gebruiken om ballonnen te laten knappen en zo stukje bij beetje het artwork en dus de titel van het nieuwe album te onthullen. Binnen een oogwenk was het albumomslag al op Instagram te vinden, en niet veel later gooide Katy het nieuws zelf ook online: KP5, oftewel haar vijfde studioalbum na One of the Boys, Teenage Dream, Prism en Witness, draagt de titel Smile. Het artwork toont haar in een glorieuze blauwe clownsoutfit, inclusief rode neus – maar zonder lach, als een soort zielige clown. En eerlijk? Het concept is behoorlijk briljant. Zoals Katy zelf uitlegt heeft ze lange tijd geen oprechte lach kunnen voelen of laten zien: al sinds haar jeugd worstelt ze met klinische depressies die ze vroeger bij haar christelijke familie niet kwijt kon: op Prism schreef ze al By the Grace of God over haar psychische problemen en vlak voor de verschijning van Witness deed ze een YouTube-livestream van 96 uur met onder andere een therapiesessie waarin ze zich uitsprak over haar zelfmoordneigingen en onderhuidse strubbelingen. Haar verleden met ongezonde relaties en het feit dat die plaat het niet goed deed en haar niet het gevoel van goedkeuring bracht waar ze bewust en onbewust naar op zoek was, zorgde ervoor dat ze twee jaar uit de spotlights stapte om aan zichzelf te werken. In die twee jaar, na de Witness-tour, schreef ze dit nieuwe album, dat gaat over haar proces van groei en het terugvinden van haar eigen zelfliefde en innerlijke rust.
Mooi aan dit verhaal is dat Katy’s worsteling met depressie zo ver teruggaat dat ze nummers als Firework en Roar destijds al vooral voor zichzelf schreef, in een poging zichzelf uit een diep dal van duisternis te trekken in plaats van er nog dieper in weg te zakken. En dit nieuwe album? Dat staat vol met anthems van diezelfde soort, maar dan met één verschil: dit keer gelooft ze zelf ook echt in de boodschap en is ze aangekomen op een punt van oprechte rust en oprecht geluk.
Terug naar die Smile-albumhoes. Zielige clown Katy is zo’n briljante invalshoek omdat het perfect klopt met haar verhaal: haar hele carrière lang heeft ze een soort circus om zichzelf heen opgebouwd – vandaar ook het subtiele circusthema – van felle kleuren, vrolijkheid, extravaganza-explosies en façades van flamingo’s en paradijsbloemen die eigenlijk, eigenlijk maar heel weinig lieten doorschemeren over wat er eigenlijk echt speelde. Zoals ze zelf zei in haar therapiesessie: iedereen kent Katy Perry en iedereen heeft een beeld bij Katy Perry, maar daaronder zit een Katheryn Hudson (haar echte naam) die maar weinig mensen écht kennen… en dat is de betekenis van de zielige clown, van wie iedereen een lach verwacht terwijl ze heimelijk door een hel gaat, die een feestje bouwt en doet alsof ze een dolgelukkige, zelfverzekerde, sterke spring-in-’t-veld is terwijl ze vanbinnen kapot gaat, die eigenlijk helemaal geen reden heeft om te lachen. Het is een mooie symbolische vorm van ironie als we kijken naar de boodschap van het album, welke juist gaat over hoe authentiek, open, gelukkig en full-circle ze nu is.
En die titel? Die heeft alles te maken met dat ze nu haar opréchte lach terug heeft gevonden, dat ze uit een diep dal heeft weten te komen en nu mentaal gezien in een veel betere staat is, mede doordat ze een manier heeft gevonden om op een gezonde, liefdevolle en consequente manier aan zichzelf te blijven werken en haar leven tot bloei te laten komen. Eigenlijk moeten we titeltrack Smile, gelijktijdig uitgebracht met de bekendmaking, maar het woord laten doen: ze is dankbaar voor het feit dat alles waar ze doorheen is gegaan haar heeft gebracht waar ze nu is. Het nummer is amper drie minuten lang, maar is ongelofelijk aanstekelijk en binnen twee seconden heb je zelf een grote grijns op je gezicht omdat het geluk erdoorheen straalt en krijg je spontaan hetzelfde gevoel van onoverwinnelijke dankbaarheid. Katy schreef Smile toen ze uit de duisternis het daglicht in stapte (sorry, Taylor Swift-verwijzing, maar het past zo goed) en de boodschap van groei spat van de tekst af: als je nog niet werd aangestoken door de beat, dan wel door het feit dat het ontzettend fijn is om te horen dat Katy, zeker wanneer je al langer fan bent, zo overduidelijk goed in haar vel zit. Daarnaast is het een perfect nummer wanneer je een persoonlijke overwinning – zoals afstuderen, in het geval van ondergetekende – te vieren hebt of wanneer je zelf wel een geluksoppepper kunt gebruiken. Van een beetje euforie is nog nooit iemand doodgegaan, toch?
Smile zet als titeltrack de toon voor het album dat over een ruime maand zal verschijnen. De LP zal twaalf tracks bevatten, en naast Smile sieren ook Daisies, Never Really Over en Harleys in Hawaii de soundtrack. Dat betekent dat we, rekening houdend met Teary Eyes en What Makes A Woman, over de helft van het album nog niets weten. Opvallend hieraan is niet zozeer dat Small Talk en 365 (in samenwerking met Zedd) missen – deze zullen waarschijnlijk op de deluxeversie van het album staan – maar meer dat ballade Never Worn White, over haar ophanden zijnde huwelijk en het nummer waarmee ze haar zwangerschap wereldkundig maakte, blijkbaar niet op het album staat, terwijl dit eerder wel zo leek te zijn. Hoe dan ook zijn de verwachtingen na Smile en na alles wat we hebben gehoord nog hoger gespannen: het ziet ernaar uit dat het een plaat wordt die een muzikale Katy Perry-renaissance zou kunnen inluiden, maar vooral een plaat die een terugkeer betekent naar haar kern, haar hart en naar de Katy die we allemaal het liefst zouden willen zien. Ik ben benieuwd.
