Twilight: The Worldwide Phenomenon. Ik zie het nog haarscherp voor me: de koeienletters waar de uitzending van Oprah destijds mee begon. Beelden van huisvrouwen die op en neer sprongen met het nieuwste boek alsof ze hun dochters waren, wiens kamers vol hingen met posters. Dat is nu dik tien jaar geleden: het eerste boek verscheen in 2005, al snel gevolgd door New Moon, Eclipse en Breaking Dawn in 2006, 2007 en 2008: in dat laatste jaar begon ook de hype rond de films toen Robert Pattinson, Kristen Stewart en Taylor Lautner het wereldtoneel betraden in de rollen van Edward, Bella en Jacob. Meyer schreef daarna ook nog een novelle over nieuwe jonge vampier Bree Tanner en een geïllustreerde encyclopedie, maar na de release van Breaking Dawn: Part 2 in 2012 droogde het allemaal een beetje op. Rob, Kristen en Taylor gingen ieder hun eigen weg met de ogen van de hele wereld op hen gericht, maar Meyer slaagde er niet in met haar andere boeken, The Host en The Chemist, het succes van de Twilight-saga te evenaren, laat staan te overtreffen. Niet geheel onverwacht kwam dan ook in 2015, ter ere van het tiende jubileum van het eerste boek, een nieuwe versie van Twilight uit: nu Life & Death getiteld en met de genderrollen omgedraaid: Edward werd Edythe en Bella werd Beau. Het voelde als een zoethoudertje voor wat fans eigenlijk het allerliefste wilden: Midnight Sun. En nu, jaren nadat die titel voor het eerst online begon te circuleren, krijgen we wat we willen.
Even terug in de tijd: je kunt ervan zeggen wat je wilt, maar toen Life & Death uitkwam, leek het een redelijk oprechte poging van Meyer om wat fouten recht te zetten die ze met Twilight had gemaakt: Bella was volgens veel lezers en critici niet bepaald een sterk vrouwelijk hoofdpersonage, aangezien haar hele verhaallijn ging over verliefd worden, je vastklampen aan die verliefdheid en niets anders in het leven willen dan die liefde. Ik durf er wat om te verwedden dat er in de boeken nauwelijks woorden worden vuil gemaakt aan wat Bella eigenlijk wil met haar toekomst: dat is ook de reden dat ik, toen ik als pak ‘m beet zestienjarige Breaking Dawn las, nogal met mijn ogen rolde omdat ze op haar achttiende al wilde trouwen – en dat ze het vreselijk vond om ouder te zijn dan Edward als ze een vampier werd. Uitmelkerij of niet, dat is wat Meyer heeft omgegooid toen ze Life & Death schreef: Bella als sterke, vrouwelijke vampier en Edward als onzekere jongen. Ha. Revenge of the feminist.
Toch viel dat boek niet bepaald in goede aarde: het leek vooral op een hoop knip- en plakwerk, als een kind dat een werkstuk van Scholieren.com gapt en hier en daar wat zinnetjes omgooit of erbij knutselt om te zorgen dat het door de plagiaatchecker komt. Fans kwamen er voor hun gevoel bekaaid af: waarom in godsnaam een genderwisseling? Waarom niet gewoon Midnight Sun, het boek dat al sinds de vroege Twilight-dagen door lezershoofden spookt? Het boek vertelt het verhaal van Twilight, maar dan door de ogen van Edward. Meyer werkte er lange tijd aan en liet Robert Pattinson en filmregisseur Catherine Hardwicke zelfs enkele hoofdstukken lezen bij wijze van personageonderzoek, maar in 2008 maakte ze bekend voorlopig te stoppen met schrijven omdat de eerste twaalf hoofdstukken gelekt waren en de druk daarna te hoog was, nu iedereen al wist wat er zou komen. Jarenlang zei ze niet te weten of ze het ooit zou afmaken, ook toen E.L. James met Grey kwam, een nieuwe versie van Fifty Shades of Grey verteld vanuit Christians perspectief in plaats van dat van Ana. Daarna bleef Meyer lange tijd stil over het project… tot mei van dit jaar, toen ze plots aankondigde dat Midnight Sun dan toch eindelijk, in augustus, zou uitkomen.
Dit is niet bepaald een verrassende ontwikkeling. Het gebeurt al jaren dat auteurs lange tijd na het afronden van een boekenreeks tóch besluiten om nog een nieuw boek te schrijven. Kiera Cass deed het met The Selection, een serie die oorspronkelijk een trilogie had moeten zijn maar waar uiteindelijk nog twee delen bij kwamen, met een nieuwe hoofdpersoon – en het gerucht gaat dat zij nu wéér met een nieuw deel bezig is. Margaret Atwood kwam vorig jaar geheel onverwachts met een vervolg op The Handmaid’s Tale, vermoedelijk om nog even een extra slaatje te slaan uit de hype rond de Hulu-serie. Harper Lee bracht vijf jaar geleden een vervolg uit op To Kill A Mockinbird. Ransom Riggs kwam drie jaar na wat het laatste deel uit zijn Miss Peregrine-serie had moeten zijn nog met een aankondiging van meer delen, net als Tahereh Mafi, die vier jaar na het laatste deel van het Touching Juliette-epos bekend maakte met nóg eens drie delen te komen. Ook Jenny Han besloot het Lara Jean-tweeluik nog even dunnetjes af te ronden met een derde deel, terwijl het toch echt bij een duologie had moeten blijven. En laten we natuurlijk Suzanne Collins niet vergeten: haar prequel van The Hunger Games kwam vorige maand uit en bestormt wereldwijd de bestsellerlijsten. Meyers beslissing om Midnight Sun de wereld in te sturen, past dan ook opvallend goed in het rijtje.
Nieuw is deze trend dus niet… maar wat zit erachter? Kunnen de auteurs hun o zo geliefde wereld niet loslaten, missen ze hun personages? In sommige gevallen zijn ze nauw betrokken bij het schrijven van een scenario voor de verfilming, en dan gaat het kriebelen om hun eigen verbeeldingskracht toch weer aan het werk te zetten. In veel gevallen zijn het de fans voor wie ze zwichten: fans die zo graag terug willen naar de wereld die hen verliefd deed worden op het lezen, de wereld die hen door lastige periodes heen hielp… maar laten we onszelf niet voor de gek houden. Heel vaak is het namelijk gewoon een zakelijke kwestie: de inspiratie is op. Het nieuwe materiaal wordt afgekeurd door de uitgever of afgebrand door lezers, de uitgever wil een nieuwe goudmijn – want dat biedt ook weer kansen voor merchandise, filmrechten, bestsellerlijsten enzovoorts. En eerlijk is eerlijk: de meeste auteurs kunnen niet van hun schrijfwerk leven. Maar als je Margaret Atwood, Suzanne Collins of Stephenie Meyer heet, wel… en dan moet het geld een beetje blijven stromen. Zeker als je bij andere auteurs ziet dat hun plotseling tóch uit de mouw geschudde vervolgen het razend goed doen.
En dus: binnenkort verschijnt Midnight Sun, het boek dat Meyer lange tijd zo angstvallig heeft willen beschermen en verstoppen. Heeft de uitgever gedreigd haar de laan uit te sturen als ze het niet deed? Was ze bang vergeten te worden? Rook ze kansen voor nieuwe miljoenen op de bankrekening? Of, en daar willen wij fans natuurlijk liever in geloven, vond ze de tijd gewoon rijp om terug te gaan naar het begin en ons iets beters te geven dan Life & Death? Wie weet. Maar wat we wel weten, is dat we – zoals Meyer schrijft in haar aankondigingsbrief – enórm lang gewacht hebben. Misschien dat al die vervolgdelen die plotseling uitkomen terwijl de wereld op zijn kop staat, een geschenk van het universum zijn; iets om ons te helpen deze bizarre tijden door te komen. Zoals Meyer schrijft: misschien brengt het lezen van Edwards verhaal wel een gevoel van nostalgie met zich mee, haalt het herinneringen op aan de tijd dat we voor het eerst verliefd werden op die bijzondere, uitzonderlijke wereld van vampieren en weerwolven, een tijd die het young audlt-genre heeft gebracht waar het nu is, een tijd die kenmerkend is geweest voor velen van ons. Misschien is Meyers schrijfstijl in die tijd wel zodanig veranderd dat ze met Midnight Sun kan rechtzetten wat haar met Life & Death niet is gelukt. Misschien krijgen we eindelijk wat meer info over die ontzettend intrigerende achtergrondverhalen van Edward en de andere Cullens – want ik weet niet hoor, maar dat was voor mij echt een hoogtepunt van Eclipse. En misschien kan iedereen die Team Edward was, zo weer een beetje opnieuw verliefd worden op die jongen die we stiekem allemaal ons hart wilden laten stelen, zoals de hele serie ons hart heeft gestolen. De quotes die Meyer twee keer per week op haar website en sociale media deelt totdat het boek uitkomt beloven alvast veel goeds: scherp, gevat, levendig en knetterend van de spanning. I’m so in.
