I left my daydreams at the gate because I just can’t take them too. Dat zinnetje is misschien wel één van de beste stukjes songtekst van Manic, zangeres Halseys nieuwste album dat begin dit jaar uitkwam. De plaat, opvolger van Badlands en Hopeless Fountain Kingdom, laat zich niet gemakkelijk beschrijven of beoordelen: er zitten een paar bops tussen in de vorm van radiokillers Without Me, You should be sad en Graveyard, maar het merendeel van de nummers is eigenlijk gewoon met geen pen te beschrijven: meer poëzie dan muziek. Halsey – of eigenlijk Ashley, want er is een track die haar naam draagt en na het beluisteren van alle nummers heb je het gevoel haar goed genoeg te kennen om haar voornaam te gebruiken – levert een vocaal verbluffend sterke en tegelijkertijd hartverscheurend fragiele performance af, maar het zijn haar teksten die de show stelen. Teksten die aanvoelen als sprookjes, klinken als ongrijpbare dromen en deliers en die tegelijkertijd een schilderij zijn waarin alle denkbare stromingen en stijlen samenkomen… en dat alles jongleert Halsey ook nog eens met messcherpe persoonlijke passages… van I don’t need anyone / I just need everyone and then some in clementine tot the warning signs / can feel like they’re butterflies in Graveyard, en van ‘cause I could never hold a perfect thing / and not demolish it in Forever… (is a long time) tot took my heart and sold it out / to a vision that I wrote myself in Ashley. Haar teksten zijn krachtig, beladen, ongrijpbaar op een manier dat je het tot in elke vezel van je lijf voelt terwijl je tegelijkertijd weet dat zij eigenlijk zelf de enige is die het écht kan begrijpen… het is poëzie, in elke zin van het woord. En het is dan ook absoluut geen verrassing, maar wel een zeer aangename wending dat Ashley nu haar eerste poëziebundel uitbrengt.
Halsey is niet de enige die zich aan poëzie waagt. Taylor Swift verwerkte tijdens haar reputation-era de gedichten If You’re Anything Like Me, Why She Disappeared en The Trick To Holding On in de luxe magazines die haar album vergezelden en ook Amber Tamblyn, Jewel en Alicia Keys hebben poëziebundels op hun naam staan. Riverdale-actrice Lili Reinhart komt in september van dit jaar met haar poëziedebuut Swimming Lessons en het zou zomaar kunnen dat de trend van beroemdheden die boeken schrijven – al dan niet met hulp van een ghostwriter, van een beetje tot heel veel *ahem* – verschuift naar beroemdheden die poëzie schrijven, want het is geen geheim meer dat de urban poetry van auteurs als Rupi Kaur, Lang Leav en Noor Unnahar typerend is voor de tijd waarin we leven. Toch zijn er nog niet veel sterren van Halseys niveau die deze stap hebben gezet, en het leuke is dat het wel enorm goed bij haar past: als we naar haar songteksten kijken, is het goed voor te stellen dat er nog heel veel volgepende bladzijden uit notitieboeken ongebruikt zijn gebleven, omdat ze niet geschikt waren, omdat er gekozen moest worden… of omdat het té persoonlijk was. Maar er is een verschil tussen songteksten en poëzie, waarbij songteksten toch wat commerciëler moeten zijn – al geloof ik best dat Halsey daarin vooral haar artistieke authenticiteit wil bewaren – of in ieder geval wat radiovriendelijker, en niet alles wat je als singer-songwriter uit je vingers laat komen is goud. Soms is het bloed, en dan wordt het poëzie, omdat het als muziek niet zou werken… terwijl een heel ander publiek, een publiek dat graag verdwaalt in teksten en voor wie het niet rauw of puur of persoonlijk of open genoeg kan, een publiek dat een minderheid maar wel een sterke minderheid vormt, er juist enorm van zou genieten. En ik vermoed zomaar dat fans van Halsey ook best poëzieliefhebbers zouden kunnen zijn – voor mij geldt dat in ieder geval wel.
Grammy Award-nominated, platinum-selling musician Halsey is heralded as one of the most compelling voices of her generation. In I Would Leave Me If I Could, she reveals never-before-seen poetry of longing, love and the nuances of bipolar disorder.
In this debut collection, Halsey bares her soul. Bringing the same artistry found in her lyrics, Halsey’s poems delve into the highs and lows of doomed relationships, family ties, sexuality, and mental illness. More hand grenades than confessions, these autobiographical poems explore and dismantle conventional notions of what it means to be a feminist in search of power.
Masterful as it is raw, passionate, and profound, I Would Leave Me If I Could signals the arrival of an essential voice.
Bron: Goodreads
I Would Leave Me If I Could – de titel doet sterk denken aan dat ene zinnetje uit clementine, één van de sterkste nummers van Manic – is een persoonlijke bundel over tal van rauwe thema’s waar Halsey zich al eerder over heeft uitgesproken: in haar songteksten, maar ook daarbuiten. De zangeres heeft met haar pas 25 jaar al een hoop ellende meegemaakt, zoals ook dit scherpe interview met Rolling Stone laat zien: van de druk van de spotlights na een leven van amper rondkomen tot endometriose en een miskraam vlak voor een optreden. Ze groeide op tussen verkeerde vrienden, raakte verstrikt in nare relaties, en een zelfmoordpoging leidde tot de ontdekking dat ze een bipolaire stoornis heeft. Inmiddels is ze, dankzij hits als Colors, Bad At Love, Closer (met The Chainsmokers), Without Me, Gasoline en New Americana, één van de bekendste, meest geliefde en meest succesvolle vrouwelijke artiesten van het moment, waarbij ook Manic goed scoorde. Maar onder de oppervlakte borrelt van alles in bodemloos diepe gronden, en dit boek – met een omslagafbeelding die Halsey zelf geschilderd heeft – zal daar vermoedelijk een licht op werpen. Een gedurfde, authentieke zet van een zangeres die nooit bang is geweest om zichzelf te laten zien, maar die zichzelf tegelijkertijd misschien nooit helemáál laat zien. I Would Leave Me If I Could verschijnt in november.
