The Handmaid’s Tale is inmiddels een begrip geworden: de Hulu-serie gebaseerd op Margaret Atwoods beklemmende dystopie waarin vrouwen gestript zijn van al hun rechten en vrijheden en alleen nog gezien worden als broedmachines voor de rijke families was tijdens het eerste en tweede seizoen in 2017 en 2018 razend populair en zette Hulu op de kaart als een waardige tegenstander voor Netflix en HBO in de streamingoorlog. Recensenten prezen de eerste twee seizoenen de hemel in, deels dankzij Atwoods worldbuilding, deels doordat de serie daar met verbluffende performances van voornamelijk Elisabeth Moss (Mad Men)en Alexis Bledel (Gilmore Girls) in de rol van dienstmaagden June en Emily, die zich proberen te verzetten tegen het puriteinse regime van Gilead, en Joseph Fiennes (American Horror Story), Yvonne Strahovski (Dexter) en Ann Dowd (Masters of Sex) als gezaghebbers Fred en Serena Joy Waterford en dienstmaagdenmoeder tante Lydia fenomenaal op voortborduurt. Ook de parallellen met de wereld anno 2020 zijn niet van de lucht: Atwood heeft zelf gezegd dat alles wat ze beschrijft, ooit, ergens, daadwerkelijk is gebeurd – dat kan in 400 in Afrika zijn geweest of in 1760 in Frankrijk, of vorig jaar in New South Wales, maar alles is al eens echt gebeurd – en is dus niet zo ondenkbaar als we zouden willen geloven… zeker niet in het huidige Trump-tijdperk waarin seksisme en antifeminisme nog steeds ontzettend sterk zijn.
De serie sleepte maar liefst eenendertig televisieprijzen in de wacht – en dat was alleen nog maar voor het eerste seizoen. De tweede en derde reeks greep vaker mis, en vooral seizoen 3 moest het bij de critici én de fans ontgelden: waar het eerste seizoen onovertroffen provocerend, rauw en fascinerend was, op een ”je wilt wegkijken maar je kunt het niet”-manier, en de tweede serie qua spanning en sensatie nog een paar stapjes verder ging, misten veel kijkers in seizoen drie toch consistentie van het verhaal en dreigde het allemaal wat meer van hetzelfde te worden. En, tja, we moeten het toegeven: de schrijvers en regisseurs kiezen soms nog wel eens voor richtingen en invalshoeken die op controverse kunnen rekenen, zoals toen June aan het eind van seizoen twee niet besloot om met haar dochter mee te gaan naar Canada, maar rechtsomkeert maakte, terug naar het brandende Gilead waarvan we nou juist hadden gehoopt dat ze het achter zich zou laten – om het nog eens even écht te ontwrichten. Dat laatste gebeurde jammer genoeg niet helemaal in de derde reeks: veel kansen voor krachtige momenten bleven liggen en het gros van de verhaallijnen was eigenlijk niet interessant genoeg, zeker niet vergeleken bij de constant zwaar beladen intensiteit van het eerste en tweede seizoen. Toch maakte de twist aan het einde, waarbij June erin slaagt om dankzij een groot ondergronds netwerk een heleboel kinderen van Gilead te laten ontsnappen naar Canada en te herenigen met hun families, best veel goed… en daardoor zijn de verwachtingen voor seizoen vier nu opnieuw hooggespannen.
Zo langzamerhand rijst de vraag: wanneer eindigt het? Waar houdt het op? Zullen we Gilead echt volledig zien instorten en Waterford en zijn verschrikkelijke soortgenoten aan de Muur zien bungelen waar ze zoveel onschuldige mensen aan hebben opgeknoopt? Of zal het omverwerpen van Gilead er heel anders uitzien, omdat terug naar een normale samenleving na deze orde bijna niet mogelijk is? Eén van de schrijvers heeft ooit gezegd dat er een plan klaar ligt voor vijf tot zes seizoenen, en heel eerlijk: de recensies voor de afgelopen twee series mochten dan tegenvallen, de kijkcijfers waren nog steeds hoog, dus het is niet onvoorstelbaar dat er na het vierde seizoen – dat, als we de producers mogen geloven, nog veel verder buiten de grenzen van Gilead zal treden dan tot nu toe is gebeurd – nog twee reeksen zullen volgen. Maar de druk wordt opgevoerd, en zeker nu Atwood het vervolg op het oorspronkelijke boek heeft uitgebracht – The Testaments speelt zich enige tijd na de val van Gilead af, maar tussen het einde van het eerste boek en het begin van het vervolg is een gapend gat dat de serie al sinds seizoen twee bezig is op te vullen, dus dat is bijzonder interessant – wordt het steeds fascinerender om de tijdlijn zich te zien ontvouwen. En daar hebben we nu een eerste blik op gekregen, want hoewel onverwachts – de releasedatum van seizoen vier werd eerder nog fiks opgeschoven omdat de opnames stillagen vanwege de pandemie – is er nu een eerste trailer voor de gloednieuwe reeks.
Oké, heel veel is er misschien niet te zien: het is een soort terugblik op de afgelopen seizoenen, maar dan wel op de momenten die hiernaartoe hebben geleid. Het ziet ernaar uit dat seizoen vier wel eens zou kunnen worden wat we allemaal hoopten dat seizoen drie zou zijn: meer actie, meer rebellie, een echte revolutie. June heeft laten zien dat er niet met haar te sollen valt, en nu is het aan de rest van Gilead om haar te volgen en een nieuwe oorlog te beginnen… een echte, deze keer. Nu maar afwachten wat er precies gaat gebeuren: vindt ze eindelijk Hannah terug? Wat gebeurt er met Serena en Fred nu zij in Canada zitten? En hoe wordt het voor al die kinderen die June het land uit heeft weten te smokkelen? Maar vooral… laten we hopen dat de boel even flink op stelten wordt gezet. Want tja, die oorlog gaat zichzelf niet winnen. Blessed be the squad. Ik ben bijzonder benieuwd.
