Ariana Grande is in de afgelopen jaren uitgegroeid tot misschien wel hét popicoon van het decennium: ze begon als Disney-sterretje, maar brak al snel door met soloalbums Yours Truly en My Everything, voordat ze met Dangerous Woman het wereldpodium veroverde. Daarna is ze alleen maar beter geworden: met haar kwetsbare, ongelooflijk eerlijke, intieme en tegelijkertijd ijzersterke popplaten sweetener en thank u, next heeft ze zo ongeveer muziekgeschiedenis geschreven en laten zien dat ze meer is dan alleen het meisje dat onvoorstelbare dingen kan met haar stem terwijl ze kwelende liefdesliedjes zingt: we hebben allemaal ervaren hoe goed ze écht is als zangeres en songwriter dankzij nummers als breathin’, God is a woman, ghostin’, imagine en get well soon: ze is niet langer alleen een hitmachine, maar juist een artiest die haar verleden en pijn – en dan vooral de nasleep van de terroristische aanslag in Manchester en de dood van haar ex Mac Miller – heeft omgezet in veerkracht en empowerment. Wat dat betreft is haar discografie één van de beste van de laatste tien jaar, en haar laatste twee albums zijn ongetwijfeld haar beste… en daarin is ze misschien wel een soort nieuwe Lady Gaga. Dat duet op Gaga’s nieuwste plaat Chromatica, afgelopen week verschenen, was dan ook geen grote verrassing, maar wel een bijzonder aangename wending.
Gaga kennen we allemaal als het extravagante, flamboyante meesterbrein achter radiokillers Born This Way, Applause, Poker Face, Paparazzi en Bad Romance. In 2016 liet ze zich van een veel zachtere kant zien met het meer autobiografische Joanne, voordat ze in 2018 de show stal in een remake van A Star Is Born en harten veroverde met prachtige nummers als Shallow, I’ll Never Love Again en Always Remember Us This Way: een verhaal over het licht en de duisternis van de muziekindustrie dat haar na aan het hart lag. En nu is Gaga terug, met een comebackalbum dat fans opnieuw mee terug neemt naar haar kleurrijke fantasie, haar wereld van dancemuziek en beeldexplosies: ook zij heeft het één en ander verwerkt en viert met dit album dat ze zich goed kan voelen en tegelijkertijd haar demonen kan verslaan.
Het is dan ook niet heel verwonderlijk dat Gaga op Chromatica, naast Elton John en de K-Pop band BLACKPINK, ook een duet is aangegaan met Ari: beide zangeressen hebben hun portie leed en duisternis wel gehad. Rain On Me is een uptempo dance-anthem met de boodschap ”kom maar op met die ellende, ik kan het hebben.” De tekst bevat een paar sterke oneliners – It’s coming down on me / Water like misery en Gotta live my truth, not keep it bottled in maar vooral I’d rather be dry but / At least I’m alive brengen een ”dansen in de regen”-sfeertje mee, en in de videoclip voeren de twee een flitsende choreografie uit in flashy outfits, waarbij ze op het eind van kapsel en make-up wisselen als teken van eenheid en samen door je pijn heen schrijden. Het komt lekker binnen: je kunt je beter openstellen voor de pijn en het toelaten en uiten, want dat betekent tenminste dat je leeft en ervan kunt leren óf ermee kunt leven. De beat zorgt er al snel voor dat je met volgezogen longen wilt meezingen, en de hoge noten van Grande gecombineerd met het rauwe, krachtige stemgeluid van Gaga passen verrassend goed bij elkaar. Een ontzettend geslaagd powernummer van een zeer tevredenstellend staaltje popmuziek dat fans van beide dames goed zal doen en in vrijwel elke playlist wel een plekje verdient.
