Het was een bitterzoete aangelegenheid: zaterdag 16 mei had de grootste muzikale avond van het jaar moeten worden. Rotterdam had moeten volstromen met het bontste gezelschap dat je je maar kunt voorstellen en wij hadden, met heel Nederland maar vooral met Rotterdam, voor het eerst in vijfenveertig jaar moeten kunnen laten zien wat we in huis hebben. De finale van het Songfestival had een spetterend spektakel moeten worden, maar jammer genoeg gooide het lot roet in het eten en moesten we het doen met het op één na beste: een show gehost door onze eigen Jan Smit, Chantal Janzen, Edsilia Rombley en NikkieTutorials, vanuit een studio in Hilversum, met vooraf opgenomen optredens van Songfestivalveteranen, liveverbindingen met prominenten en een vogelvluchtode aan alle 41 inzendingen. We wisten met z’n allen misschien nauwelijks at we moesten verwachten, maar uiteindelijk was het een hartverwarmende show die het Eurovisie-DNA van hoe muziek verbindt, troost en verwarmt naar een heel nieuw niveau heeft getild – volgens sommigen het mooiste Songfestival ooit. En te oordelen naar de hoogtepunten zou dat zomaar eens kunnen kloppen.
Opening: What’s Another Year
Wie bij de beelden van verlaten wereldsteden nog geen kippenvel kreeg, werd vervolgens zeker wel geraakt door het openingsnummer What’s Another Year – gezongen door Mister Johnny Logan, presentators Jan, Edsilia en Chantal én een heleboel Eurovisiefans van over de hele wereld. Het begon al met Logans boodschap dat ook dit uiteindelijk just another year is: hoe moeilijk we het nu ook allemaal hebben, het gaat voorbij en er zullen betere tijden aanbreken. Of, zoals Rotterdams icoon Jules Deelder het uitdrukte: alles blijft, alles gaat voorbij, alles blijft voorbijgaan. Ik kreeg in ieder geval een enorme brok in mijn keel en mijn mond hing op mijn schoot, zo intens mooi en ingetogen passend was dit.
Gail Atari zingt ”Hallelujah” met Junior Eurovisie-kids
Dit is vooral ontzettend mooi gemaakt: Atari heeft een prachtstem, de beelden van het lege Jeruzalem en dan de stemmen van de kinderen erbij… dat komt wel even binnen. Het is intiem, warm en echt heel fijn om naar te kijken, en het geeft een beetje troost en hoop.
Love Shine A Light – Philharmonisch Orkest feat. wereldmonumenten
Ik krijg hier nu gewoon wéér tranen in mijn ogen van. Het bombastische van de muziekinstrumenten in combinatie met dat gevoel van eenheid en verbinding als je die gebouwen ziet oplichten, als een soort stilzwijgend symbool van kracht en verbinding en ”we staan allemaal aan dezelfde kant…” en dan de Erasmusbrug op het laatst… het is een onwijs mooie en krachtige boodschap van hoe we sterker zijn dan dit en hier samen doorheen zullen komen, want dit is iets wat de hele wereld raakt en lamslaat en juist daarin zit zoveel veerkracht. Oef.
Ein Bisschen Frieden – Ilse DeLange en Michael Schulte
Eén van de mooiste nummers uit de geschiedenis van het Songfestival, gebracht op een adembenemende locatie door twee hele mooie stemmen. En ook dit is weer zo ontzettend toepasselijk voor deze tijd: het is nu allemaal donker en moeilijk en zwaar en we weten met z’n allen even niet zo goed waar we het zoeken moeten of hoe het verder zal gaan, maar er zijn altijd kleine lichtpuntjes… een beetje zonlicht, een beetje vrede, een beetje vriendschap, een beetje dromen, een beetje liefde, een beetje warmte… daar komen we zo’n eind mee ♥
Duncan Laurence – Someone Else
Steek je hand op als je ook af en toe nog steeds niet kunt geloven dat een hele eenvoudige jongen zonder sterrencarrière achter zich, uit een klein plaatsje in plaats van een wereldstad, gewapend met niets dan zijn dromen en zijn stem, gewoon mocht schitteren op één van de grootste podia ter wereld en met zo’n onwijs krachtige boodschap ”music first” de winst heeft weten te bemachtigen? Ja, ik ook niet… ik vind het nog steeds zo ongelofelijk bijzonder en onwerkelijk en vooral iets om heel, heel erg trots op te zijn. Zeker omdat het nummer één van de weinige tracks is die niet ”SONGFESTIVAL!” schreeuwen, maar echt gewoon van zichzelf heel erg goed zijn – Arcade hoort daarmee wat mij betreft echt thuis in het rijtje van Euphoria, Only Teardrops, Heroes en Love Shine A Light. Afgelopen week bracht Duncan zijn eerste EP uit, met daarop naast Arcade en Love Don’t Hate It nog drie andere, prachtig akoestische nummers, en Someone Else is daar beslist een hoogtepunt van. En dit optreden… zijn stem, zijn uitstraling, alles eraan is gewoon zo mooi en zo echt en tegelijkertijd merk je aan alles dat het echt góede muziek is. Dan kun je toch alleen maar nóg trotser worden?
Akoestische versie van Heroes – Måns Zelmerlöw
Eén van de mooiste en beste Songfestivalnummers ooit gemaakt: Heroes, over hoe sterk we met z’n allen zijn en hoe moeilijk we het tegelijkertijd kunnen hebben. En deze akoestische versie, enorm sfeervol en intiem, plaatst dat ook even heel mooi in de huidige setting: we doen ons best, maar het is oké dat het af en toe niet lukt, niet gaat. En tegelijkertijd denken we in deze tijd heel anders over wat voor ons helden zijn, en realiseren we ons misschien juist nu wel dat degenen naar wie we opkijken, degenen die onze helden zijn, het allesbehalve makkelijk hebben. Een ode aan alle eigentijdse helden.
Netta – Cuckoo
Er zijn twee soorten mensen op deze aardbol: degenen die Netta’s Toy twee jaar geleden helemaal geweldig vonden en degenen die het een gedrocht van een nummer vonden. Maar bij welk front je ook hoort, haar nieuwe nummer Cuckoo, tijdens de uitzending heel klein, zacht en akoestisch gebracht, is absoluut andere koek en klinkt helemaal niet slecht, zeker niet omdat het haar stem veel beter uit de verf laat komen dan het bombastische Toy. En stiekem is het altijd wel bijzonder om de opvolger van de winnende song te horen: in dit geval stelt het beslist niet teleur.
Love Shine A Light – allemaal samen
Oké, laten we eerlijk zijn: het doel van de uitzending was om alle 41 Songfestival-inzendingen van dit jaar in de schijnwerpers te zetten, aangezien de nummers volgend jaar niet opnieuw gebruikt mogen worden en dat natuurlijk heel jammer is voor de serieuze kanshebbers. Het grootste deel van de uitzending bestond dan ook uit korte stukjes van de nummers gevolgd door videoboodschappen van de artiesten, en dat… was een beetje jammer, want zo kwamen de songs alsnog niet echt tot hun recht. Ik snap dat je in een uitzending als deze niet iedereen het volledige nummer kan laten zingen, maar wat dat betreft was het misschien toch mooier geweest om twee uitzendingen te doen met in elke show bijzondere optredens én volledige, akoestische performances van de nummers… want dat is nu niet echt overgekomen. Wat ik dan wél weer heel mooi vond – hoe kan ik ook anders – was de afsluiting: voor het eerst in de geschiedenis van het Songfestival zongen alle artiesten samen in plaats van tégen elkaar, en dat ze dat met Love Shine A Light doen is natuurlijk helemaal mooi… want ja, als er één gevoel is dat overheerst in deze show, dan is het wel licht en liefde: het gaat even niet om winnen of verliezen of om scores of rankings, maar om een avond van muziek, van samen zijn, van de wereld even heel klein en intiem maken n plaats van zo immens als ze is. Het is een heel ander soort show dan normaal gesproken het geval zou zijn, maar het is een show die de muziek in haar puurste, mooiste, krachtigste vorm naar voren brengt. Het is een music first-show, en dat is precies wat we nu nodig hebben.
